مدت هاست که عبارت "غذای معنوی" به حدی آشنا شده است که مردم گاهی به این فکر نمی کنند که پشت این مفهوم چه چیزی پنهان است و آیا دریافت آن از اهمیت زیادی برخوردار است. آیا ممکن است سن یا محدودیت دیگری وجود داشته باشد که فراتر از آن نیاز به آن از بین برود؟
نیازی به توضیح نیست که غذا به معنای معمول چیست. این همان چیزی است که برای رشد و تکامل بدن فیزیکی تغذیه ، اشباع و انرژی می کند. بدون آن ، بدن شروع به ضعف ، درد و پژمردگی می کند. کمبود طولانی مدت غذا منجر به مرگ می شود. اینها حقایق ساده ای هستند که احدی نیازی به اثبات آنها ندارد. اما همه فکر نمی کنند که غذای معنوی برای انسان ، هوشیاری ، رشد ذهنی معنایی کم ندارد.
غذای معنوی برای چیست؟
اگر شخصی آنچه را که تحت این مفهوم نهفته است دریافت نکند ، رشد نمی کند ، رشد معنوی نمی کند و در نهایت تنزل می یابد. اکنون موارد گسترده ای شناخته شده است که کودکان ، به دلیل شرایط ، در سنین پایین از جامعه جدا شدند. با بازگشت به جامعه ، اکثریت قریب به اتفاق آنها نتوانسته اند از نظر فکری و روانی از پس همسالان خود برآیند. متأسفانه ، اما داستان شگفت انگیز R. R. Kipling در "کتاب جنگل" خود چیزی بیش از یک افسانه نیست.
کتاب جنگل توسط رودیارد کیپلینگ در روسیه با نام موگلی نیز شناخته می شود.
اما حتی بالغ شدن ، شخصی که از غذای معنوی محروم است ، یعنی نیاز به آن ، از نظر خصوصیات شخصی نسبت به شخصی که در رشد معنوی متوقف نشده است ، به طور قابل توجهی پایین است. شخصی که نیازهای او به فرمول "مصرف و تولید مثل" کاهش یابد ، تفاوت چندانی با تقدم ندارد.
بسیاری این جمله را در عهد جدید به یاد می آورند: "خوشا به حال روح فقیر ، زیرا پادشاهی آسمان متعلق به آنهاست" ، اما همه معنای آن را درک نمی کنند. الکسی پاولوفسکی در کتاب "شب در باغ گتسمانی" تفسیر جالبی ارائه می دهد.
این کتاب تفسیرهای اصلی از مشهورترین موضوعات عهد عتیق و عهد جدید را ارائه می دهد.
"گدا در روح" کسانی هستند که روحشان گرسنه است. به غذا احتیاج دارد و برای روح ، طبیعتاً فقط غذای معنوی مناسب است. این افراد هستند که نیاز به رشد معنوی احساس می کنند ، دائماً برای رشد خود تلاش می کنند ، قادر به رسیدن به ارتفاعات واقعی روح هستند.
چه چیزی را می توان غذای معنوی دانست
رسم است که از این مفهوم به عنوان دستاوردهای فرهنگ و هنر یاد می شود ، که بشر در طول تاریخ هستی جمع کرده است. و درست است اما چنین تعریفی کاملاً کامل نخواهد بود.
غذای معنوی همان چیزی است که به فرد اجازه می دهد توانایی های شخصی ، فرهنگی ، اخلاقی خود را افزایش دهد. و این فقط ادبیات ، موسیقی ، علم و سایر دستاوردهای فرهنگ بشری نیست.
اول از همه ، این تجربه معنوی خود شخص است ، که از طریق منشور آن همه دستاوردهای تمدن را درک می کند. برداشت ها ، تأملات و تجارب وی پیش شرط درک ارزش های فرهنگی است. و البته خلاقیت شخصی او یکی از نقشهای اصلی در رشد معنوی است. اینکه او یک اثر ادبی خلق کند یا به سادگی یک کلبه تابستانی را تجهیز کند خیلی مهم نیست. در هر صورت ، این یک عمل خلاقانه است ، البته در مقیاس متفاوت. و در خلاقیت ، یک شخص که خود را بیان می کند ، قادر است ذات خود ، دنیای اطراف خود و مردم را بهتر درک کند. و این از اوایل کودکی تا ادامه زندگی اتفاق می افتد.
