تساهل و تساهل مفهومی است که مشخصه توانایی فرد در برقراری ارتباط آرام و ناپسندانه با کاستی های افراد دیگر ، شناختن حق وی در عقاید ، دیدگاه ها ، سلیقه های متفاوت از نظر وی است. خیلی ساده به نظر می رسد! و در عین حال ، فوق العاده دشوار است. از این گذشته ، طبیعت انسان به گونه ای است که به نظر می رسد "همه چیز" است. جمله عالمانه قدیمی "پیراهنت به بدنت نزدیکتر است!" همین حرف را می زند.
چرا باید مدارا کرد؟ اما چون عدم تحمل دلیل اصلی همه درگیری هاست: از مشاجره بین همکلاسی ها گرفته تا جنگ! به عنوان مثال ، یک نفر حاضر است این حقیقت ساده را درک کند و تصدیق کند که شخص دیگری غیر از شما لزوما دشمن شما نیست. او به دنبال سازش متناسب با هر دو طرف خواهد بود.
برای یک فرد تحمل ناپذیر ، این تصور که فرد می تواند یک "غریبه" مساوی را تشخیص دهد که به او شباهت نداشته باشد (از لحاظ ظاهری ، هویت مذهبی یا ملی ، جهان بینی) ، غیر قابل تحمل است. او صمیمانه معتقد است که یا باید او را ترغیب کرد که نظر خود را بپذیرد (به دین خود روی آورد) ، یا مجبور به اطاعت شود. و کل تاریخ جهان شاهد این امر است. چقدر خون در همان جنگ های مذهبی ریخته شد!
عدم تحمل در زندگی روزمره نیز بسیار مضر است. به عنوان مثال ، اگر یکی از همسران علناً دیگری را سرکوب کند ، حتی نمی خواهد به حرف او گوش دهد ، عیب پیدا کند ، مدام کاستی ها ، اشتباهات خود را به سخره بگیرد ، در مورد چه نوع ازدواج پایدار می توان صحبت کرد؟ چنین خانواده ای تقریباً قطعاً از هم می پاشد. و آیا مجموعه کار دوستانه ، کارآمد خواهد بود ، اگر رهبر آن حتی در مورد کوچکترین حذفیات ، اشتباهات یا ضعفهای انسانی زیردستان کاملاً تحمل نکند ، به آنها توهین کند ، "آزار و اذیت" فاحش را ترتیب دهد؟ او ممکن است کاملاً صادقانه اعتقاد داشته باشد که کار درستی انجام می دهد ، اما این به وضوح به نفع هدف نیست!
حتی در شرایط روزمره به ظاهر ساده ، مانند مسافرت با وسایل حمل و نقل عمومی یا خرید از فروشگاه ، عدم تحمل می تواند ضرر داشته باشد. مطمئناً هر كدام از شما شاهد مشاجره ، رسوايي بين مسافران يا فروشندگان و خريداران بوده كه گاهي در آستانه بي ادبي زشتي قرار گرفته است. و به دلایل کاملاً بی اهمیت! و اگر نزاع و کشمکش ها نسبت به کمبودها و نظارت های افراد دیگر تحمل بیشتری داشتند ، اعصاب کاملتر می شدند و حال و هوای آنها خراب می ماند.
البته این بدان معنا نیست که فرد باید به افراط دیگری برسد ، مانند عدم مقاومت در برابر شر با خشونت ، که لئو تولستوی در پایان زندگی خود موعظه کرد. همه چیز در حد اعتدال خوب است و تحمل نیز باید حد و مرز داشته باشد. در غیر این صورت ، به افراط و مصونیت از مجازات تبدیل می شود. در اینجا ، مانند همه موارد دیگر ، "میانگین طلایی" لازم است.
