روانشناسی شناختی یک رشته نسبتاً جوان از علم روانشناسی است ، اما به سرعت در حال محبوبیت است. نویسندگی این اصطلاح متعلق به اولریک نایسر ، روانشناس آمریکایی است که کتابی با این عنوان در سال 1967 منتشر کرد.
روانشناسان شناختی در بررسی توانایی های شناختی مغز ، یعنی نحوه درک مغز انسان از جهان اطراف و یادگیری ، نحوه شناسایی ، پردازش و ذخیره اطلاعات ، تخصص دارند.
شناختی تمام فرآیندهایی را که اطلاعات حسی ورودی اصلاح می شود در بر می گیرد. این فرایندها حتی در صورت عدم تحریک خارجی در هنگام تخیل ، خواب و توهم ادامه می یابد.
تحقیق انجام شده توسط متخصصان روانشناسی شناختی با هدف شناسایی الگوهای فعالیت ذهنی و افزایش کارایی کلی تفکر ، بهبود کیفیت تعاملات اجتماعی و رشد فردی صورت می گیرد. اصولاً ، روانشناسان شناختی نحوه استفاده از مغز شما را تا حد ممکن کارآمد بررسی می کنند.
طیف وسیعی از موضوعات مورد بحث در روانشناسی شناختی شامل اختلالات تفکر ، عملکرد سیستم های ادراک ، مشکلات یادگیری ، توجه ، حافظه و زبان شناسی عصبی است. کاربردهای عملی تحقیقات شناختی با هدف بهبود حافظه ، افزایش دقت در تصمیم گیری ، بهبود کیفیت برنامه های آموزشی و بهینه سازی فرایندهای کاری در بسیاری از زمینه های فعالیت انسان انجام می شود.
روانشناسان شناختی در زمینه روانشناسی روانشناسی ، با کشف علل و درمان افسردگی ، اضطراب و سایر بیماریها ، روانشناسی اجتماعی ، مطالعه تعاملات بین فردی ، روانشناسی رشد و شخصیت ، تحقیق می کنند. متخصصانی که آموزش های روان درمانی دیده اند و همچنین در دوره توانبخشی پس از آسیب به سر ، به بیماران مبتلا به اختلالات مختلف روحی و روانی کمک می کنند.
روانشناسی شناختی با موضوع مطالعه با روانشناسی رفتاری تفاوت دارد. رفتارگرایان بر مظاهر بیرونی رفتار ، بر آنچه مستقیماً مشاهده می شود ، تمرکز می کنند. روانشناسان شناختی علاقمند به شناسایی فرایندهای ذهنی درونی هستند که منجر به مشاهده رفتار می شوند.
روانشناسی شناختی با روانکاوی از لحاظ روش متفاوت است. روانکاوی براساس احساسات ذهنی بیمار و درمانگر است. روانشناسان شناختی با استفاده از روش های علمی فعالیت فعالانه ای از زمینه های دانش علمی مانند عصب شناسی ، فیزیولوژی مغز و اعصاب ، انسان شناسی ، زبان شناسی و سایبرنتیک را انجام می دهند.
