انسان ذاتاً اجتماعی است و در دایره ای از نوع خودش زندگی می کند. البته افرادی هستند که نیازی به ارتباط با افراد دیگر ندارند و آنها تلاش می کنند تا در هر فرصتی تنها بمانند. اما فقط تعداد معدودی از این افراد وجود دارد. بیشتر افراد هنوز به ارتباط نیاز دارند و اگر کافی نباشد ، ناراحتی ذهنی واقعی را تجربه می کنند.
دستورالعمل ها
مرحله 1
بسیاری از افراد در صورت عدم توجه مناسب به آنها رنج می برند و شرایط دردناکی را تجربه می کنند. به عنوان یک قاعده ، چنین کسری ارتباطی را کسانی تجربه می کنند که به دلیل عزت نفس پایین ، عقده های مختلف و کمرویی ، مهارت های بین فردی ضعیفی در آنها ایجاد شده است. چنین کسری را می توان مصنوعی دانست ، در واقع ، این به خود شخص بستگی دارد. اگر بتواند روی خودش کار کند ، می تواند خود را آزاد کند و مهارت های ارتباطی را کسب کند ، در این صورت ارتباط کم نخواهد داشت.
گام 2
البته دلایل عینی با واقعیتهای زمان ما مرتبط است. کمبود ارتباط ممکن است توسط ساکنان مگاپلاس ، که از نظر جسمی وقت کافی برای این کار ندارند ، تجربه شود. اگر شخصی 3-4 ساعت در روز را فقط برای رسیدن به محل کار یا رفتن به فروشگاه مواد غذایی بگذراند ، دیگر نه تنها فرصت گپ زدن با دوستان ، بلکه گفتگو با همکاران و اعضای خانواده را نیز دارد. ریتم طاقت فرسای زندگی یک مرکز بزرگ صنعتی ، نه قدرت و نه تمایلی برای فرد ایجاد نمی کند ، بنابراین ارتباطات عادی انسان به نقص تبدیل می شود.
مرحله 3
گاهی اوقات شخصی خود را در زیستگاهی برای خود بیگانه می یابد ، جایی که او به راحتی هیچ کس با او حرفی ندارد. اگر این محیط خصمانه نیز باشد ، پس او مجبور به عقب نشینی در خود خواهد شد. اگر کسانی که او را احاطه کرده اند نمی خواهند و نمی توانند حرف او را بفهمند و می شنوند ، یا اینکه خودش نمی خواهد بقیه چیزها را درک کند ، ارتباط برقرار نخواهد شد.
مرحله 4
کمبود ارتباط می تواند توسط شخصی تجربه شود که رفتار و سبک زندگی او دیگران را در برابر خود قرار دهد. اگر او عصبانی ، حسود و خودخواه باشد ، اگر افراد زیادی را که به او نزدیک بودند به دردسر بیندازد ، تعجب آور نیست که دیر یا زود ممکن است تنها بماند. ارتباطات بین افراد رابطه برقرار می کند ، آنها را متحد می کند ، اما اگر آنها نمی خواهند با شما تماس بگیرند و با شما متحد شوند ، به بیان ملایم ، مجبور خواهید شد که کمبود ارتباط را تجربه کنید.
