علائم اوتیسم معمولاً در سنین سه تا پنج سالگی ظاهر می شوند. و به ندرت ، تشخیص در بزرگسالان یا بزرگسالان انجام می شود.
معمولاً حالات صورت بیمار ضعیف رشد کرده است. کودک فقط در پاسخ به احساسات درونی خود لبخند می زند و تلاش اطرافیان برای روحیه دادن او را درک نمی کند. حالات چهره افراد برای او معنای معنایی ندارد. او در مورد خود شخص سوم صحبت می کند ، و فقط از حرکات اشاره می کند تا نیازهای فیزیولوژیکی را نشان دهد. گفتار ممکن است غایب ، تأخیر یا غیرطبیعی باشد.
افراد اوتیسم هرگز در بازی های عمومی شرکت نمی کنند. آنها می توانند ساعت ها به انجام همان کار بپردازند. یک ویژگی مشترک تکرار حرکات کلیشه ای مانند کف زدن یا تکان دادن سر است.
چنین کودکانی فقط در یک محیط آشنا احساس راحتی می کنند. اگر یک فرد اوتیسم از محیط معمول خود "بیرون کشیده شود" ، حمله پرخاشگری می تواند هم در ارتباط با دیگران و هم نسبت به خودش باشد. بیماران اغلب حالتهای وسواسی دارند.
وقتی اوتیسم با ناهنجاری های دیگر در رشد مغز ترکیب شود ، عقب ماندگی ذهنی عمیقی رخ می دهد. اگر بیماری خفیف باشد ، با پویایی خوبی در رشد گفتار ، هوش می تواند نه تنها طبیعی باشد ، بلکه بسیار بالاتر از حد متوسط است. با این حال ، ویژگی بارز آن تمرکز باریک آن است.
کودک می تواند با استفاده از داده های ریاضی به راحتی کار کند ، تصاویر زیبایی بکشد یا ملودی ها را به طرز ماهرانه ای اجرا کند ، اما در عین حال ، در تمام پارامترهای دیگر ، به طور جدی در پیشرفت از همسالان خود عقب است. علل اوتیسم هنوز مشخص نشده است.
