اوتیسم نوعی اختلال رشد ذهنی است و می تواند با اختلالات مهارت های حرکتی و گفتاری مشخص شود که منجر به نقض تعامل اجتماعی می شود.
این بیماری بر رشد کودک و گذر بیشتر زندگی او تأثیر می گذارد. هر کودک در تظاهرات بیماری متفاوت است.
اما علائم مشابهی وجود دارد که می تواند برای تشخیص اوتیسم استفاده شود. این علائم عبارتند از: کمبود حالت چهره ، احتمالاً تأخیر در رشد گفتار ، کودک لبخند نمی زند یا به چشم نگاه نمی کند ، از تعامل با افراد اطراف خود جلوگیری می کند.
کودک اوتیستیک به شدت به کلیشه های خاص ، مانند نحوه قرارگیری مبلمان در اتاق ، وابسته می شود. و اگر آن را از نو تنظیم کنید یا عنصر جدیدی را در طراحی وارد کنید ، او هیستریک می شود تا اینکه همه مثل گذشته برگردند. گفتار در کودکان ممکن است غیرطبیعی باشد ، از نظر آوایی اختلال داشته باشد یا از نظر محتوایی مختل شود. همچنین ، گفتار می تواند کاملاً طبیعی باشد ، اما او نمی تواند مکالمه را حفظ کند.
هیچ آزمایشی برای تشخیص اوتیسم وجود ندارد ، تشخیص بر اساس مشاهدات و آزمایشات انجام می شود. درمان این بیماری یک روند بسیار طولانی و طاقت فرسا است. والدین باید با این واقعیت هماهنگ شوند که مبارزه با بیماری زمان زیادی طول می کشد و این لزوماً با موفقیت تاج گذاری نخواهد کرد. داروها به این بیماری کمک نمی کنند.
کودک باید نه تنها در بیمارستان درمان شود ، بلکه باید تمام سبک زندگی او به سمت روند بهبودی هدایت شود. کودک به یک برنامه روزمره دقیق نیاز دارد. والدین باید او را روزانه به کلاس های روانپزشک باتجربه ببرند و نتیجه را تحکیم کنند. در درمان کودک اوتیسم ، فرایند تکرار مهارت های آموخته شده بسیار مهم است تا وی بتواند آنها را به تنهایی انجام دهد. والدین همچنین نباید خود را فراموش کنند ، زیرا روند درمان کودک بسیار طاقت فرسا است. آنها همچنین باید به روانشناس مراجعه کنند و از روند درمان استراحت کنند.
درمان یک فرد اوتیستیک مادام العمر است و پیش بینی متفاوت برای بهبود خواهد داشت.
