اسکیزوفرنی یک بیماری روانی است که با اختلال در عملکرد و رفتار ذهنی مشخص می شود. این بیماری با یک دوره مزمن با اختلال در ارتباطات ، کاهش فعالیت با علائم مختلف روانشناختی مشخص می شود. این علائم عبارتند از: واکنشهای عاطفی نامناسب ، توهم ، توهم ، اختلال فکر و غیره.
علل اسکیزوفرنی دوران کودکی به طور کامل شناخته نشده است. یکی از دلایل ثابت شده استعداد ژنتیکی است. چنین کودکی خویشاوندانی دارد که به این بیماری مبتلا هستند. همچنین گمانه زنی هایی در مورد طبیعت ویروسی اسکیزوفرنی وجود دارد. طبق این مفهوم ، مغز کودک تحت تأثیر ویروس در رحم قرار می گیرد. شرایط استرس زا برای زندگی ، به عنوان مثال ، خشونت ، طلاق ، رسوایی های والدین نیز می تواند شروع پیشرفت بیماری را تحریک کند.
در ابتدا ، پزشکان سعی کردند اسکیزوفرنی دوران کودکی را تشخیص دهند ، این بیماری به عنوان یک بیماری متفاوت از اسکیزوفرنی در بزرگسالان است. اما از نظر تجربی ، به این نتیجه رسیدیم که اگر از معیارهایی که برای تشخیص اسکیزوفرنی در بزرگسالان استفاده می شود ، استفاده کنیم ، بنابراین ایجاد این بیماری در کودکان با دقت بسیار زیاد امکان پذیر است.
توسعه بیماری به تدریج پیش می رود ، در مرحله اول نقض خواب ، تمرکز توجه ، مشکل در یادگیری و عدم تمایل کودک به برقراری ارتباط وجود دارد. بعلاوه ، با پیشرفت بیماری ، گفتار ناهماهنگ ظاهر می شود ، بیمار بینایی و توهم شنوایی را شروع می کند. چنین کودکانی ممکن است دچار توهم ، توهم و پارانویا شوند. تعیین اینکه کودک در کجای اوهام باشد ، و کجا تخیلات و تجلیات خیالی بسیار دشوار است.
برای اینکه متخصصان بتوانند اسکیزوفرنی را به درستی تشخیص دهند ، علائم بیماری باید به مدت شش ماه به طور مداوم در کودک مشاهده شود. در اسکیزوفرنی ، هوش بسیار بالایی وجود دارد. برخی از کودکان حتی در برخی از زمینه های علمی و خلاقیت ، استعدادهای درخشان نشان می دهند.
درمان های مدرن ، داروهای جدید ، برنامه های ویژه آموزشی و خانواده درمانی امکان دستیابی به نتایج بالا در بهبود و اجتماعی شدن کودکان مبتلا به اسکیزوفرنی را فراهم می کند.
