ماهیت و سازوکارهای لکنت چیست؟
مثال بسیار خوبی در ادبیات جهان وجود دارد که به درک ماهیت لکنت زبان کمک می کند. آلن مارشال ، در کتاب من می توانم از روی گودال ها بپرم ، زنی را توصیف می کند که موهای بلند و زشتی روی چانه داشت. اطرافیان تعجب می کردند که چرا او را تراش نمی دهد. و واقعیت این است که اگر او را تراشید ، به واقعیت وجود او اعتراف می کرد. شجاعت لازم است که ایراد خود را بپذیرید ، و با چیزی غیر جذاب در مورد خود روبرو شوید.
این مقایسه به ما امکان می دهد یک جنبه از لکنت زبان را درک کنیم. لکنت زبان (در اکثریت قریب به اتفاق موارد) سعی می کند نقص خود را پنهان کند ، آن را انکار کند ، آن را رد کند ، تلاش زیادی انجام دهد تا کسی متوجه نشود که لکنت دارد. او دائماً با لکنت خود دست و پنجه نرم می کند.
یعنی لکنت واقعیت لکنت زبان او را انکار می کند. همچنین این واقعیت نشان می دهد که لکنت زبان هنگام گفتار تلاش زیادی برای پنهان کردن آن انجام می دهد.
شخصی که وجود دست خود را انکار می کند چگونه رفتار خواهد کرد؟ او دست خود را پنهان می کند ، آن را پنهان می کند ، می ترسد که کسی آنچه را پنهان می کند درک کند ، او دائماً نگران خواهد شد. هرچه بیشتر دست خود را پنهان کند ، توجه بیشتری به آن خواهد کرد ، عجیب تر در چشم دیگران نگاه می کند.
وضعیت لکنت نیز به همین منوال است. هرچه فرد بیشتر سعی کند لکنت نداشته باشد ، بیشتر شروع به تنش می کند که متعاقباً لکنت زبان را تشدید می کند. یک شخص نمی تواند به چیز بی معنی فکر کند. اگر او به نفس کشیدن فکر کند ، این فکر تنفس است؛ اگر او به نفس نکشیدن فکر کند ، این فکر تنفس است. اگر شخصی به لکنت خود فکر کند ، این فکر لکنت است ، اما اگر به فکر لکنت زبان نباشد ، این همان فکر است. همچنین ، وضعیت لکنت از نظر عاطفی بسیار شارژ دارد. اضطراب ، ترس و دیگر احساسات منفی فرد لکنت را همراهی می کند.
این تأملات به نتایج بسیار جالبی منجر می شود. به نظر من مهمترین چیز این است که مبارزه با لکنت زبان بی فایده است. این فقط آن را تقویت می کند. من واقعاً می خواهم لکنت زبان نداشته باشم ، اما لکنت زبان را با همین اشتیاق ایجاد می کنم. متناقض نیست؟
این احتمالاً نقشی اساسی در این واقعیت دارد که مشکلات گفتاری معمولاً پس از میانسالی در یک فرد لکنت زبان فروکش می کند. در این سن ، آنها به سادگی در حال ترک موقعیت آشتی ناپذیر قبلی هستند.
اگر لکنت توسط شخص به طرز دردناکی درک شود ، ممکن است تمایل داشته باشد که تا حد ممکن کم حرف بزند یا صحبت نکند ، یعنی خود را در معرض چنین احساسات ناخوشایند قرار ندهید. او شروع به دور شدن از موقعیت های صحبت کردن خود می کند ، به این فکر می کند که چگونه کم بگوید یا اصلاً نگوید ، خودش را کنار می کشد.
این پدیده "پارادوکس ورود" نامیده می شود و توسط V. Levy توصیف شده است. اگر یک چوب بر روی زمین قرار داشته باشد ، راه رفتن بر روی آن بسیار آسان است ، اگر آن را یک متر بلند کنید ، راه رفتن دشوارتر است ، اگر 20 متر باشد ، برای یک شخص آماده نشده راه رفتن بسیار ساده است. در حالت دوم ، فرد شروع به فکر کردن در مورد چگونگی زمین نخوردن می کند. یعنی او تلاش خود را به سمت افکار مربوط به سقوط معطوف می کند ، در نتیجه آن حرکات ناجور را برنامه ریزی می کند و مانع از عبور او می شود. همین مکانیسم در مورد لکنت زبان اعمال می شود.
