هر فردی به تعبیری روانشناس است. همه ما هر روز افراد دیگر ، عملکردها و عواطف آنها را مطالعه می کنیم ، فرضیه ها و نظریه های رفتار انسان را در افکار خود بنا می کنیم. این فرضیه ها روانشناسی روزمره هستند که با تجربه شخصی یک شخص مورد آزمایش قرار می گیرند. چه تفاوتی با روانشناسی علمی دارد؟
اول از همه ، روانشناسی روزمره چیز عینی تری است. دانش روزمره با موقعیت خاص یا شخص خاصی گره خورده است. همیشه نمی توان دانش به دست آمده را در مورد شخص دیگری به کار برد. به همین دلیل است که در زندگی روزمره ما اشتباه می کنیم ، در افراد اشتباه می کنیم یا نتیجه یک وضعیت را به اشتباه پیش بینی می کنیم. برعکس ، روانشناسی به عنوان یک علم ، می کوشد دانش خود را از شرایط جدا کند و به دنبال تعمیم است تا نظریه های آن بتواند مناطق وسیعی را پوشش دهد.
فرد به طور شهودی در مورد افراد دیگر دانش کسب می کند. غالباً ما یک دفتر یادداشت با خود نمی بریم و برای درک او ، هر قدم از مکالمه خود را یادداشت می کنیم و غالباً چنین هدفی را برای خود تعیین نمی کنیم ، بلکه صرفاً ارتباط برقرار می کنیم. از طرف دیگر ، دانشمندی دانش خود را طبق نقشه خاصی کسب می کند. روش های او همیشه فکر شده و تا حد ممکن منطقی است.
اما ما دانش روزمره راجع به افراد دیگر نه تنها از طریق خودمان ، بلکه ارتباط مستقیم با مردم داریم. در این مورد ما با افسانه ها ، افسانه ها ، سخنان و ضرب المثل ها نیز کمک می کنیم ، که قرن ها تجربه انسانی را جمع کرده اند و با آن تغییر می کنند. علم از کتابهای درسی و مستند برای انتقال اطلاعات استفاده می کند.
همانطور که قبلاً گفته شد ، دانش روزمره آزمایش می شود. این بدان معنی است که درک درست نتیجه گیری شما بدون اشتباه کردن دشوار است. در روانشناسی علمی ، روش آزمایش دانش یک آزمایش علمی است. مطالبی که در طی آن به دست می آید در چارچوب شاخه خاصی از روانشناسی درک ، بررسی ، سیستم سازی و جمع می شود.
روانشناسی علمی بدون روانشناسی روزمره پدیدار نمی شد و نمی توانست وجود داشته باشد ، اما قطعاً فقط دانش آن برای درک کامل جوهر روانشناسی انسان کافی نیست.
