کارل گوستاو یونگ به عنوان همکار مکتب روانکاوی Z. فروید و بنیانگذار روانشناسی تحلیلی شناخته می شود. وی در تحقیقات خود دریافت که روند شکل گیری رابطه "سوژه-ابژه" به دلیل نگرش های درونی خاص است. در این راستا ، دو گروه اصلی و متضاد مشخص شدند.
طبیعت برای حفظ نشاط و شادابی فرد فقط دو راه می داند. در حالت اول ، باروری نسبتاً زیاد و ظرفیت دفاعی نسبتاً کمی از ارگانیسم وجود دارد. در مرحله دوم ، انواع مختلفی از دفاع شخصی در فردی با باروری نسبتاً کم وجود دارد. اگر این قانون بیولوژیکی در مورد شخصی اعمال شود ، معلوم می شود که یک گروه بر روی اشیا and و حوادث دنیای خارجی متمرکز شده اند ، در حالی که گروه دیگر بیشتر انرژی خود را به ایجاد آسایش ذهنی هدایت می کنند. تجزیه و تحلیل این ویژگی ها به یونگ اجازه داد تا انواع برونگرا و درون گرا را تشخیص دهد.
نوع روانشناختی برونگرا
نگرش برونگرا با نگرش مثبت نسبت به جسم مشخص می شود. یک شخص به طور مداوم درگیر حوادث مداوم است ، به طور کامل در آنها حل می شود. افراد برون گرا معمولاً خوش مشرب ، خوش خلق هستند (اگر چرخه حوادثی وجود داشته باشد) ، آنها به راحتی عوض می شوند. اما سازگاری ظاهراً بالا یک جنبه منفی دارد. جذابیت خارج به ضرر دنیای درون است. این می تواند خود را به عنوان عدم انسجام ، عدم توانایی در تمرکز ، عدم دقت و غفلت از احساسات درونی و سلامتی نشان دهد.
نوع روانشناختی درونگرا
افراد درونگرا با دنیا به شکلی انتزاعی برخورد عینی می کنند. آنها سعی می کنند از اهمیت آن بکاهند و شرایطی را برای آسایش درونی ایجاد کنند. هر رویداد خارجی از طریق منشور ذهنی مشاهده و ارزیابی می شود. این افراد عاشق تنهایی هستند ، آنها در میان غریبه ها لاکون هستند ، با روند مد ، آموزه ها و غیره "بیمار نمی شوند" ، فعالیت های غیر ضروری را نشان نمی دهند. آنها دنیای درونی غنی و حساسیت خاصی دارند. اما عدم توانایی در ارزیابی واقعیت عینی ، آنها را آسیب پذیر می کند.
