در دنیا چنین شخصی وجود ندارد که دوست داشته باشد با هم نوع خود ارتباط برقرار کند. و مهم نیست که چه نوع رابطه ای وجود خواهد داشت: بین گروهی از افراد یا بین یک زن و شوهر. آنها دوستانه یا تجاری هستند. هر رابطه ای الگوریتم خاص خود را دارد.
برای داشتن یک مفهوم کامل و استفاده از مهارت های ارتباطی ، خود و افراد دیگر ، باید شکل گیری آنها را در روان انسان از زمان تولد او درک کنید و همچنین تغییرات و علل را در شرایط خاص ارزیابی کنید. برای برقراری ارتباط متقابل ، لازم است که بررسی شود که چگونه برخی از عادات و اوهام ناشی از سنت ، الزامات جامعه ای که فرد در آن زندگی می کند ، می توانند مداخله کنند یا به آنها کمک کنند. روابط بین افراد نقش مهمی در زندگی هر فرد دارد. این به دلیل ارتباط بین خود شخص و محیط او است. و فرقی نمی کند که فرد در خودش فعال باشد یا منزوی باشد ، این رابطه در هر صورت اتفاق خواهد افتاد ، صرفاً با چشم پوشی از او کار نمی شود.
تجربه شخصی و اجتماعی در روابط بین فردی کمترین موقعیت را ندارد. روند این روابط می تواند تحت تأثیر عوامل سیاسی ، اقتصادی و اجتماعی باشد و محرک آنها شخص یا گروه خاصی از افراد شود. هر فردی ، به عنوان مثال ، شریک تعداد مشخصی از گروه ها است. اینها می توانند گروه های اجتماعی و خانوادگی باشند.
تعامل می تواند در میان افراد از ملیت ها ، مشاغل ، جنسیت ، سنین مختلف رخ دهد. اما اول از همه ، روابط بین آنها تحت تأثیر روابطی خواهد بود که در گروه های قبلی اتخاذ شده است. روابط بین افراد باید به طور مداوم ایجاد شود ، دارای یک تصویر ثابت نباشد ، علاوه بر تغییر روابط ، اعضای گروه خود نیز در حال تغییر هستند. آن روابطی که به سطح جدیدی منتقل نشده اند یا به نوعی تغییر نکرده اند ، در آینده معنای مشخصی نخواهند داشت و به سادگی متلاشی می شوند.
سه رابطه اصلی در روابط بین افراد وجود دارد: رفتاری ، شناختی و احساسی- حسی. م componentلفه سوم قسمت عمده ای از روابط را تشکیل می دهد که می تواند مثبت یا منفی باشد.
اساس احساسی-احساسی از اوایل کودکی ظاهر می شود و مراحل خاصی را طی می کند. رابطه با مادر نیز می تواند در درجه اول باشد. مدت زمان آنها حدود دو سال کودک است. در این زمان است که مشخص می شود کودک چگونه با دنیای اطراف خود ارتباط برقرار می کند و همه اینها به ارتباط و تفاهم با مادر بستگی دارد.
