مهربانی معنای دوم دارد - رحمت. این به معنای عشق به همسایه و تمایل برای کمک به او در صورت لزوم است. با این حال ، مهربانی نه تنها به افراد ، بلکه به موجوداتی زنده که نیاز به کمک انسان دارند نیز تعمیم می یابد. اما چرا مهربانی برای بسیاری از افراد به یک ضرورت حیاتی تبدیل می شود؟
دستورالعمل ها
مرحله 1
اگر ما هر فرد را به عنوان عضوی از جامعه در نظر بگیریم ، و شخصی فقط موجودی اجتماعی است كه در نوع خود زندگی می كند و عمل می كند ، مهربانی همان چیزی است كه به بقیه افراد كمك می كند. به نظر می رسد که از نظر اجتماعی ، قوانین انتخاب طبیعی کارساز نیستند - بیشتر مردم دیگران را به عنوان رقابتی برای یک مکان در معرض آفتاب نمی دانند. علاوه بر این ، افراد مهربان همیشه آماده کمک به کسی هستند که در حال حاضر مشکل دارد. آنها آماده کمک هستند و با بقیه آنچه در اختیار دارند به اشتراک بگذارند و بدین ترتیب شانس حفظ گونه ها را افزایش می دهند.
گام 2
جامعه شناسان به اصطلاح نظریه "همدلی ذاتی" دارند. این واقعیت نهفته است که در یک فرد عادی ، رنج شخص دیگری یا موجود زنده در این نزدیکی باعث رنج روحی می شود ، شدت آن کمتر از جسمی نیست. ملاحظه شده است كه نوزادان سالم اگر بشنوند كه گريه كردن كودك بيمار يا گرسنه در محله دروغ مي گويد ، شروع به گريه مي كنند و اضطراب رفتار مي كنند. بنابراین ، مهربانی در این مورد با یک تمایل خودخواهانه برای خوشحال کردن کسانی که در اطراف هستند ، توضیح داده می شود ، بنابراین شما در همان زمان احساس راحتی می کنید.
مرحله 3
اما نمونه هایی نیز وجود دارد که مهربانی را از کودکی در شخص پرورش می دهند. اگر والدین او به او ترحم و رحمت آموختند ، آن را با الگوی خود نشان دادند ، پس کودک ، به عنوان یک قاعده ، همان رشد می کند. شخصی که این مفاهیم از کودکی به او بیگانه است می تواند تلخ و بیرحمانه بزرگ شود.
مرحله 4
اگر شخصی خودش می توانست آنچه را که باید باشد انتخاب کند - خوب یا بد ، پس احتمالاً همیشه اولین را انتخاب می کند. برای راحتی روحی ، این احساس به سادگی لازم است. خشم و شقاوت روح را از درون می خورد و ویران می کند. یک شخص شرور هیچ عزیز و دوست ندارد ، او مجبور است فقط با کسانی که روح ناقص دارند نیز ارتباط برقرار کند.
