انسان موجودی اجتماعی است. بسیاری از ویژگی های رفتاری توسط افکار عمومی القا می شود. میل به بهتر بودن در واقع با پاداش های احتمالی ای که جامعه می تواند در ازای آن تأمین کند ، حکم می کند.
جهان بینی به عنوان پیش شرط تلاش برای بهتر شدن
در بدو تولد ، یک فرد پاک و کاملاً آزاد نسبت به دنیای اطراف خود ، مردم ، احساسات است. کودک ماسک نمی زند: نیازهای او در صورت ، صدا ، هر حرکتی منعکس می شود.
به تدریج ، با شناخت جهان ، فرد نگرش های زندگی را بدست می آورد ، قوانین رفتاری (و در واقع: قوانین بقا) را می آموزد. شخصیت های اجتماعی - کسانی که ارتباط با دیگران را به حداقل می رسانند - در میان ما نسبتاً کم هستند. بنابراین ، برای اکثر جمعیت جهان ، همه اقدامات بسیار نزدیک به جامعه است: واکنش آن در برابر این یا آن عمل. همه می خواهند جایگاه خود را در جامعه ، جایگاه خود را بگیرند. برای انجام نقش مهم زندگی که به او محول شده است: پدر ، دوست ، همکار ، رئیس و به سادگی یک فرد موفق.
به عنوان شعار معروف “سریعتر! عالی تر! قویتر »- هیچ کس خارجی را دوست ندارد و از آن احترام نمی گذارد. یک قدم جلوتر بودن ، برتری ، به نمایش گذاشتن استعداد - این همان چیزی است که جامعه به آن نیاز دارد. در عوض ، فرد مورد ستایش ، تشخیص وضعیت خود به عنوان عضوی از این خانواده بزرگ و در نتیجه احساسات مثبت قرار می گیرد.
"به نظر می رسد" از "بودن" آسان تر است
"به نظر می رسد" کسی بودن بسیار آسان تر از "بودن" او در واقعیت است. به عنوان مثال ، برای اینکه به نظر شما نوازنده ای virtuoso باشد ، گوش دادن به اجرای یک قطعه موسیقی دیگر کافی است. وانمود کردن (یا نه) خوشحال به نظر رسیدن. در واقع برای اینکه یک نوازنده حرفه ای باشید باید استعداد داشته باشید. و به علاوه این ، تلاش فوق العاده ای انجام دهید ، مدت زمان زیادی را صرف کنید تا پایه "با استعداد" خود را با تسلط فنی بر عملکرد تکمیل کنید.
چرا مکانیسم "به نظر بهتر" برای مدت طولانی برای بسیاری از افراد کار می کند؟ چرا مواجهه اتفاق نمی افتد؟ پاسخ کاملاً ساده است: تأیید بسیاری از اجزای تصویری که فرد بر روی خود می پوشد دشوار یا غیرممکن است. زیرا سال کردن به سادگی ناپسند است: آیا درست است که از عمه ثروتمند خود ویلایی مجلل در یک جزیره عجیب بدست آورده اید؟ یا ممکن است فقط خیلی تنبل باشد که نمی توان آن را بررسی کرد. یا چیز دیگری.
وقتی شخصی مصونیت از مجازات خود را احساس می کند ، شروع به گسترش دامنه تصویر اختراع شده توسط خودش می کند. به بیان ساده تر: او بیشتر و بیشتر دروغ می گوید. او به نکاتی که در ازای آن بدست می آید عادت می کند. با گذشت زمان ، شکاف بین شخصی که واقعاً است و کسی که برای ظهور "در نور" اختراع شده است افزایش می یابد. معلوم می شود که یک شخص آنچه را که واقعاً لیاقت آن را ندارد از جامعه می گیرد. پرداخت پاداش دریافتی در ازای آن نسبتاً اندک است - این فقط ترس از لو رفتن است. اما فراموش نکنید که هر روز تصویر داستانی با واقعیت های داستانی جدید غرق می شود. و در نتیجه ، حقوق نیز افزایش می یابد - سطح ترس افزایش می یابد.
درک زیبایی از حقایق واقعی بیوگرافی در یک دروغ آشکار یا بد حجاب کاملاً دشوار است. اما یک چیز قطعی است: در انجام یک راه یا روش دیگر ، شما باید با خود صادق باشید. و فقط بیشتر اوقات این س askال را بپرسید: اگر اکنون این کار را انجام دهم ، آیا نمی توانم تا آخر عمر عذاب پشیمانی داشته باشم و هماهنگ با درون خود زندگی کنم؟
