در یونان باستان ، سخنوری ، توانایی انجام مکالمه ، دفاع از نقطه نظر خود و اقناع مخالفان بسیار ارزشمند بود. تصادفی نیست که بسیاری از اصطلاحات مربوط به هنر بحث و جدل ریشه یونانی دارند. یکی از این اصطلاحات eristics است. چیه؟
کلمه "eristics" از کجا آمده است؟
از زبان یونان باستان ترجمه شده است ، "eristics tehne" به معنای "هنر بحث کردن" و "eristikos" به معنای "بحث کردن" است. به این معنا که مبادی ارادی توانایی بحث و گفتگو ، انجام اختلافات با مخالفان است.
به نظر می رسد که چنین تعریفی اشکالی ندارد ، زیرا هرکس حق دارد از دیدگاه ، عقاید و اعتقادات خود و در نتیجه حق بحث در مورد هر موضوع مورد علاقه خود را داشته باشد. با این حال ، به عنوان مثال ، دانشمند و فیلسوف بزرگ ارسطو از آثار باستانی را نپذیرفت و آن را هنر بحث با وسایل غیر صادقانه خواند. چرا؟
واقعیت این است که در ابتدا طرفداران اریستیسک هدف اصلی خود را برای دستیابی به پیروزی در این اختلاف تعیین می کردند و مخالف را از نظر سنگینی استدلال های خود متقاعد می کردند ، اما با گذشت زمان رفتار آنها کاملاً تغییر کرده است. حال آنها نه آنقدر تلاش کردند تا حریف را متقاعد کنند که حق با آنهاست (که قابل فهم و طبیعی است) ، بلکه برای دستیابی به پیروزی به هر طریقی ، صرف نظر از استدلالهای کدام یک ، قابل قبول تر به نظر می رسد. در عین حال ، آنها حتی از روشهای ناشایست بیزار نبودند: دروغ گفتن ، مجادله با صدای بلند ، شخصی رفتن.
تصادفی نیست که کلمه "eristikos" نه تنها "بحث" ، بلکه "بدخلق" نیز معنی می کند.
از هم پاشیدگی اشیاrist مقدس به دیالکتیک و سفسطه
به تدریج ، دو جهت فلسفی از مبدأ اخلاقی دور شد: دیالکتیک و سفسطه. اصطلاح "دیالکتیک" برای اولین بار توسط فیلسوف مشهور سقراط به کار رفته است ، که این اصطلاح را به هنر متقاعد کردن مخالفان درستی آنها از طریق بحث کلی در مورد مسئله ، مسئله و بررسی دقیق تمام ادله ، با در نظر گرفتن نظرات هر یک از طرفین
منظور از "سفسطه" دستیابی به پیروزی در یک اختلاف با استفاده از استدلال ها ، عباراتی پوچ به نظر می رسد و همه قوانین منطقی را نقض می کند ، اما با یک بررسی کم عمق و عجولانه ممکن است درست به نظر برسد.
ارسطو در واقع اشیا مقدس را با سفسطه یکی دانسته است.
توسعه بیشتر آرا ارسطو در مورد این مسئله آثار آرتور شوپنهاور بود. این فیلسوف مشهور ، eristics را شمشیربازی معنوی خواند و تنها هدف آن حق ماندن بود.
در حال حاضر ، عوام فریبی را می توان شبیه ترین به مبادی دست ساز دانست. از این گذشته ، هدف اساسی عوام فریباً دقیقاً یکسان است: اقناع به درستی وی ، بی اعتنایی به دروغ و سایر روشهای ناشایست.
