شما اغلب می توانید کلمه "خودخواهی" را در یک زمینه کاملاً منفی بشنوید. خودخواهان افرادی را که منافع دیگران را زیر پا می گذارند ، و تنها با اهداف خودشان رانده می شوند ، سرزنش می کنند. با این حال ، در یک زمینه روانشناختی ، این اصطلاح اغلب بار معنایی مثبت به خود می گیرد و اندیشه جهان مفهوم "خودخواهی معقول" را می دانست. کاوش در تاریخچه این مفهوم به شما کمک می کند آن را دریابید.
به عنوان یک مفهوم فلسفی ، کلمه خودخواه (از منی لاتین - "من") در قرن هجدهم شکل گرفت. یکی از نظریه پردازان وی - هلوتیوس - نظریه ای را به اصطلاح "عشق به خود معقول" فرموله کرد. این متفکر فرانسوی معتقد بود که عشق به خود انگیزه اساسی کنش انسان است.
تعریف کلاسیک از خودخواهی می گوید چنین نظامی از ارزشهاست که در آن تنها انگیزه فعالیت انسان رفاه شخصی است. این همیشه به معنای غفلت کامل از دیگران نیست. بنابراین ، بنتام استدلال کرد که بالاترین لذت زندگی مطابق با هنجارهای اخلاقی جامعه است (یعنی رفتار یک خودخواه با منافع کل جامعه مغایرت ندارد). و روسو دریافت که مردم از روی دلسوزی نسبت به دیگران احساس ترحم می کنند و به دیگران کمک می کنند. میل نوشت که در روند توسعه ، فرد چنان محکم با جامعه در ارتباط می شود که شروع به ارتباط آن با نیازهای خود می کند. چرنیشفسکی بر اساس ایده های مشابهی از فوئرباخ ، "اصل انسان شناسی در فلسفه" خود را نوشت که در رمان "چه کاری باید انجام شود؟"
به طور سنتی ، خودخواهی با نوع دوستی (از لاتین alter - "دیگری") مخالف است ، اما روانشناسی مدرن از چنین مخالفت هایی جلوگیری می کند. تا زمانی که یک فرد در جامعه زندگی می کند ، نیازهای او دائماً با علایق افراد دیگر تلاقی می کند. نظریه پردازان سالهای اخیر ، نفسانیت عقلانی را به عنوان توانایی اندازه گیری فواید برخی اقدامات علیه ناراحتی ها و ایجاد روابط طولانی مدت ، حفظ تعادل مراقبت از خود و دیگران تفسیر کرده اند.
صحبت از خودخواهی به عنوان یک مشکل ، آنها غالباً بیانگر تمرکز بیش از حد بر "من" فرد ، خودمحوری هستند. این امر غالباً نتیجه تربیت می شود ، وقتی والدین بیش از حد و بی دلیل تمام هوی و هوس های کودک را بپذیرند. منشی که بزرگ می شود و دنیای کوچک لانه خانواده را ترک می کند ، با این واقعیت روبرو می شود که جهان به هیچ وجه پیرامون او نمی چرخد. در بیشتر مواقع ، در روابط شخصی ، چنین افرادی تلاش می کنند شریکی را پیدا کنند که مدلی را برای او راحت تولید کند: به طور مداوم منافع خود را به خطر بیاندازد تا خواسته هایش را جلب کند. به عنوان توصیه به والدین ، روانشناسان توصیه می كنند كه خودشان با خودخواهی معقول و منطقی هدایت شوند: یاد بگیرید فرزند را نپذیرید ، نظر او را در نظر بگیرید ، اما كودك را در بالای سلسله مراتب خانواده قرار ندهید.
