دنیای مدرن مردم را به دام تجارت و نگرشهای اجتماعی سوق می دهد. اما راهی برای شخصی سازی و گسترش آگاهی وجود دارد. این تنها راه یافتن خوشبختی واقعی است.
نوزادان متولد می شوند و با تمام شباهت آنها کاملاً متفاوت هستند. نه تنها نگاه مادر کیسه های کوچک جیغ کش خود را از نوار نقاله "ربوده" بلکه فردیت هر یک از آنها نیز در نگاه شخص دیگری قابل مشاهده است.
چرا ، در فرآیند توسعه ، پیوستن به توده عمومی ، این افراد کوچک بنابراین بر خلاف یکدیگر کاملاً یکسان می شوند و متعاقباً توده خاکستری را دوباره پر می کنند؟! چگونه "متوسط" می شوند؟! فردگرایی کجا ناپدید می شود؟! چه کسی "همه را با یک شانه ترکیب می کند"؟! چه کسی به این گله بی چهره نیاز دارد؟! شاید ترس از هرج و مرج همه را به سمت رزرو یک جامعه خاکستری سوق دهد؟!
خصوصیات عمومی یک فرد متوسط
روندهای زمان های اخیر یکسان بودن اضطراب را در چشم صد برابر کرده است: به موقع نبودن ، رسیدن به موفقیت ، غلبه بر آن نیست. این "نه" مانند یک کاتالیزور است. و در آخر همه چیز خلاف عقل سلیم است! برخلاف خواسته ها ، حرکات روح ، نکات شهود ، تکانه های قلب.
با کنار زدن "من" خود به عنوان یک پرواز آزار دهنده ، تسلیم خواسته های موفقیت ، احترام ، شایسته ، قابل توجه ، چهره از دست می رود. مکان توسط ماسک خاکستری یک فرد عادی گرفته شده است. و همه چیز "هیچ" خواهد بود ، اما همانطور که خاک به کفش می چسبد ، تمام خصوصیات منفی نیز چنین خواهد شد. اکنون ویژگی های دیگری به آنها داده شده است: قابل هضم ، دلپذیر برای گوش. بنابراین حرص و آز معمول به طور ناگهانی تبدیل به غیرت ، بی ادبی و بی ادبی - وحشیگری ، هرزگی - جذابیت جنسی ، بی تفاوتی - اختیار می شود. نوعی جامعه از افراد بی گناه خاکستری ، خاکستری و کرکی. سعی کنید یک موش را از دیگری بگویید!
چگونه می توان از ویژگی های میانگین خلاص شد
"… این حیاط آنقدر خوب بود که همیشه خالی بود. روزانه بیدها و بیدهای سبزتر از پنجره بیشتر سبز می شوند و بوی بهار می دهد و نسیم آغازین آن را به زیرزمین می برد … "(MA Bulgakov).
به گفته هرکسی که عاشق خودش و تجارتش باشد ، طبق گفته پونتیوس پیلاتس!
پس از انزجار تیرگی خود و رهایی از تصویر ایجاد شده توسط جامعه ، به آزادی اندیشه ، گفتار و کردار دست می یابید. فقط در واقعیت یک فرد چیزی است که خودش را می داند و به اعماق آگاهی خود نگاه می کند و با ارزیابی های خارجی هدایت نمی شود. عدم امکان وجود علائم سطحی به صورت وضعیت ، وضعیت مالی و سایر مزایای لحظه ای برای اینکه کاملاً خوشحال باشد ، همه چیز را یک باره بی ارزش می کند.
ندای برون گرایی اکنون بی ربط است. گشودگی و دسترسی خیالی ، شخصیت را از بین می برد. اعتقاد درون گرایی به وجود آمد. هرچه عمیق تر شوید ، اسرار بیشتری در اقیانوس روح پدیدار می شود.
تعمق و انزوا ، غیبت نیست ، خویشتن داری غم انگیز است و خویشتنداری و تدبیر ، نامردی است. این خصوصیات قادر است فرد را به سطح دیگری از رشد برساند. جامعه تفکر ، غیر هیستریک در رنگ های رنگین کمان نقاشی شده است.
اطلاعات بیشتر در سکوت نسبت به جریان عبارات بی معنی وجود دارد. عمق دنیای درونی (درون گرایی) همان حلقه نجات در اقیانوس زندگی روزمره است.
