بزرگسالان نیز مستعد عادت کودکانه مانند جویدن ناخن هستند. کارشناسان تخمین می زنند که حدود 27٪ از کارگران هنگام تعمق در مورد مسائل کاری ، دائماً انگشتان خود را گاز می گیرند. و روانشناسان عادت جویدن ناخن را به دلایل مختلف و نه همیشه تجارت توضیح می دهند.
یکی از دلایل ناخن جویدن افراد اقتصادی است. اغلب طبق تحقیقات روانشناسان ، ناخن ها هنگام خرید گاز می گیرند. این به خاطر این واقعیت است که در این زمان است که شخص با عذاب انتخابی عذاب می شود. همچنین ، بزرگسالان می توانند ناخن های خود را هنگام حل مشکلات مالی خود ، فکر کردن در مورد اوضاع اقتصادی کشور و همچنین نگرانی در مورد سرنوشت اقوام و دوستان خود ، گاز بگیرند. یک نظریه وجود دارد که عادت ناخن جویدن از خانواده است ، یعنی ارثی است آنها این را با این واقعیت مرتبط می دانند كه كودك ، مشاهده والدین ، ناخودآگاه به دیدن جوانی كه ناخن های خود را می جوید عادت می كند. بر این اساس ، این برای او عادی می شود. او فکر می کند که اگر انگشتانش را بجوید اتفاق بدی رخ نخواهد داد.خود پرچینی نیز دلیل این عادت است. روانشناسان این رفتار را موجی از پرخاشگری نسبت به خود می دانند. بنابراین ، شخص خود را به خاطر هر عمل ناشایستی مجازات می کند.در بعضی موارد ، عادت ناخن جویدن بر اساس یک دلیل فیزیولوژیکی است. اگر ناخن های شخصی اغلب لایه برداری می کنند یا می شکند ، خوردن نوک آسیب دیده برای او راحت تر از استفاده از ابزار مانیکور و رفع اوضاع است. همچنین اتفاق می افتد که این روش مقیاس به دست می آورد و سپس فرد سعی می کند ناخن خود را "گاز بگیرد" و فرم لازم را به آن بدهد. و البته ، یکی از معروف ترین دلایل استرس است. ریشه این عادت در این مورد به دوره قبل از تولد رشد انسان برمی گردد. در شکم مادر است که کودک ، با احساس شادی ، ترس یا اضطراب ، به راحتی مکیدن انگشت را از بین می برد. اینجاست که عادت در سطح ناخودآگاه شکل می گیرد. به خصوص اگر رابطه با والدین خیلی موفقیت آمیز نباشد. در این حالت ، حافظه ژنتیکی فرد را به زمانی برمی گرداند که از امنیت کامل برخوردار بود. و لازم است فقط با یک روانشناس حرفه ای مشکل نشان داده شده را برطرف کنید. افراد اطراف او ایده یک شخص را در کل ظاهر او و به طور خاص روی دست او می سازند. بنابراین ، برای یک فرد بزرگسال ضروری است که با چنین عادتی مبارزه کند که شخصاً هیچ چیز خوبی برای او ایجاد نکند.
