درگیری یک طرف اجتناب ناپذیر از ارتباطات مردم است. این اثر مخربی بر روی انسان دارد. و می تواند باعث افسردگی عمیق شود. در عین حال ، درگیری عامل اصلی پیشرفت فرد و جامعه است ، زیرا فقط از طریق غلبه بر رشد می تواند رخ دهد. در روانشناسی ، مسئله بروز اختلافات بین مردم به طور فعال در حال بررسی است. دشوارترین س inال در این تحقیق جستجوی راههای م toثر برای حل تعارض است.
علل درگیری و انواع آن
تعارض یک تناقض غیرقابل حل است که با احساسات منفی شدیدی همراه است. این عصبانیت ، عصبانیت ، خشم ، نفرت است. و در برخی موارد ، با اقدامات مستقیمی همراه است. هر تناقضی نمی تواند منجر به درگیری شود ، بلکه تنها تناقضی است که بر عزت و علایق شخص تأثیر بگذارد و از نظر وی قابل توجه باشد. کرامت انسانی شامل اصول زندگی او بر اساس اخلاق است. بنابراین ، از دست دادن آن به معنای کنار گذاشتن اصول است وقتی کسی شما را مجبور به این کار کند.
محققان دو گروه از علل تعارض را از هم متمایز می کنند: خصوصیات شخصی و عوامل اجتماعی. در حالت اول ، به دلیل ناسازگاری علایق ، نیازها و اصول زندگی آنها ، درگیری ها در بین افراد بوجود می آید. خصوصیات شخصی افراد (حسادت ، بی ادبی ، بی ادبی و …) آنها را آغازگر درگیری می کند. با این حال ، در برخی موارد ، عوامل خارجی (محیط ، محیط) می توانند فرد را تحریک کنند. در این میان: شکست در حوزه حرفه ای ، حمایت مادی کم ، عدم توانایی در برآوردن انتظارات ، کمبود فرصت های شغلی ، عدم رضایت از قدرت و سایر موارد.
انواع تعارضات با دلایل وقوع آنها مطابقت دارد: بین فردی ، اجتماعی و اقتصادی. دلیل بروز تضاد بین افراد ، محتوای آن و روشهای حل آن را تعیین می کند. اختلافات بین فردی همیشه بر منافع فرد تأثیر می گذارد. این تعارضات حل و فصل دشواری دارند ، زیرا برای شخص دشوار است که اصول خود را به خطر بیندازد و بر این اساس توافق با حریف غیرممکن است.
تعارضات اجتماعی و اقتصادی به محیط بیرونی فرد بستگی دارد. آنها منافع گروهی از افراد را تحت تأثیر قرار می دهند.
راه های حل تعارض
سخت ترین قسمت درگیری حل آن است. در لحظه ای که طرفین به فریاد روی می آورند ، جلوگیری از احساسات عصبانیت بسیار دشوار است. این یک وضعیت مخرب است. بنابراین ، روانشناسان عملی به این نتیجه می رسند که باید از اختلافات در مراحل اول جلوگیری و حل شود.
برای حل منازعات چهار گزینه وجود دارد.
اولین مورد به حداقل رساندن تعامل انسانی است. هیچ شخص بحث انگیزی وجود ندارد ، خود مشکلی وجود ندارد.
راه دوم یافتن سازش است. سازش شامل امتیازات متقابل است. در این حالت ، هر دو طرف قانع نشده باقی مانده اند ، اما بخشی از اصول حفظ شده را به خاطر صلح فدا می کنند. سازش یک نقص جدی دارد. احساس عدم رضایت در فرد باقی می ماند. و دیر یا زود در رویارویی جدیدی خود را نشان می دهد.
گفتگوی آزاد سومین و هوشمندانه ترین راه حل تعارض است. این شرایطی است که یکی از طرفین وارد مسیر آشتی شده و آماده بحث و گفتگو درباره یک موضوع بحث برانگیز است. از کمک شخص ثالث اغلب استفاده می شود - داور. نقش داور را می توان یک روانشناس ، یک مقام رسمی یا فقط یک فرد نزدیک انجام داد. در یک مکالمه طرفین اختلاف این فرصت را دارند که نارضایتی خود را به شکلی قابل قبول ابراز کنند. این برای از بین بردن استرس مهم است. بعضی اوقات مردم فقط نیاز به صحبت دارند. پس از آن ، طرفین سعی می کنند راهی برای برون رفت از وضعیت مشاجره ای که آنها را راضی می کند ، پیدا کنند.
چهارمین راه برای پایان دادن به یک درگیری همکاری است. او بسیار عمل گرا است ، زیرا در مورد او طرفین ترجیح می دهند از اختلاف نظر برای دستیابی به منافع استفاده کنند.
