غالباً ، عادت به عهده نگرفتن مسئولیت ، بلکه انتقال آن به دیگران ، از اوایل کودکی شکل می گیرد. بسیاری از آنها چنین عباراتی را بیش از یک بار از کودکان شنیده اند: "او اولین کسی بود که شروع کرد" ، "این من نیستم ، این گربه است که فنجان را ورانداز کرد" و مواردی از این دست. این عادت ها و اعتقادات از کجا ناشی می شود که مقصر این من نیستم ، بلکه شخص دیگری است؟
کودکان کوچک - تا حدود پنج سالگی - در خیالات خود زندگی می کنند ، که برای آنها به واقعیت تبدیل می شود و آنها قادر به جدا کردن یکی از دیگری نیستند.
تخیلات کودکان
به عنوان مثال ، هنگامی که کودک علاقه زیادی به بازی دارد و خود را در نقش نوعی حیوان ، اغلب گربه یا سگ تصور می کند ، شروع به انجام برخی اعمال و اعمال مشخصه این حیوان می کند ، کاملا بدون اینکه خود را از تصویر جدا کند. و هنگامی که یکی از والدین وارد اتاق می شود و چیزهای پراکنده ، کاغذ پاره شده یا کتابهای پراکنده را می بیند ، بیشتر اوقات به این س:ال: "چه کسی این کار را انجام داده است؟" ، کودک پاسخ می دهد: "من نیستم ، گربه است."
والدین در این مورد چه کاری باید انجام دهند؟ اول از همه وحشت نکنید و فکر کنید کودک به شما دروغ می گوید. اگر این اتفاق برای اولین بار رخ داده باشد ، رفتار بیشتر کودک به واکنش والدین برای پیگیری عمل وی بستگی دارد. اگر مادر یا پدر کودک را به دروغگویی متهم کنند ، دفعه دیگر والدین نمی توانند منتظر حقیقت از او بمانند ، و به تدریج کودک شروع به مسئولیت تمام اعمال نه چندان خوب خود را به عهده شخصی می گذارد که در آن لحظه تصور می کند.
برای جلوگیری از این اتفاق کافی است که با دقت به کودک گوش دهید ، حتی گاهی اوقات به او رضایت دهید یا سرتان را تکان دهید ، به عنوان نشانه ای که با دقت و جدی داستان او را گوش می دهید و سپس بگویید که داستان او بسیار جالب است ، اما حالا شما باید همه چیز را مرتب کنید
بنابراین ، والدین به کودک نشان می دهند که نیازی به ترس از گفتن حقیقت ندارد و هیچ کس قصد ندارد او را به خاطر تخیلاتش مجازات کند ، اما او باید مسئولیت عمل خود را بر عهده بگیرد و امور را مرتب کند ، و افراد نزدیک به او آماده کمک به او در این زمینه هستند.
مشاهده سخنان و اعمال والدین
عدم تمایل یا ناتوانی کودک در پذیرش مسئولیت نیز براساس مشاهدات اعمال بزرگسالان شکل می گیرد: به ویژه والدین ، مادربزرگ ها ، پدربزرگ ها یا خواهرها و برادران بزرگتر.
اگر کودکی از مادر یا پدر این عبارات را بشنود: "این من نیستم که بد کار می کنم ، این رئیس ما غیرطبیعی است" یا: "من خرید مواد غذایی را در فروشگاه فراموش نکردم ، شما آن را به من یادآوری نکردید ، "سپس او چنین نگرشهایی را به یاد می آورد: شما نمی توانید مسئولیت خود را به عهده بگیرید و شخص دیگری را به خاطر نوعی شکست مقصر بدانید. می توانید مثالهای مشابه زیادی را ذکر کنید که تقریباً برای هر شخصی آشنا است.
بیش از حد مراقبت
گزینه دیگر محافظت بیش از حد از کودک است. هنگامی که نوزادی لج می کند و می افتد ، اغلب این جملات را می شنود: "این سنگریزه مقصر است ، بیایید او را مجازات کنیم تا دیگر زیر پاهای شما نیفتد." اگر یک سگ ناگهان روی کودکی پارس کرد ، این به معنای مقصر بودن او نیست ، شاید کودک او را اذیت کند یا دست خود را تکان دهد ، و پس از تجاوزات حیوان ، گریه کرد ، ترسید و دوید شکایت کند که سگ به او پارس کرده است. و بجای اینکه ابتدا بفهمند آیا او دلیل این رفتار حیوان است یا خیر ، اغلب والدین طرف کودک را می گیرند و شروع به گلایه می کنند: "اوه ، چه سگ بدی است ، بیایید او را بدرقه کنیم". کودک وقتی می تواند به راحتی سرزنش اعمال خود را به گردن شخص دیگری بیندازد ، الگوی رفتاری را ایجاد می کند.
پرهیز از مسئولیت پذیری
به تدریج ، در حال بزرگ شدن ، کودک بیشتر و بیشتر درک می کند که اگر کسی را بخاطر عدم موفقیت ، نمره بد در مدرسه ، به دلیل عدم توانایی در دوستی مقصر بدانید ، می توانید به راحتی از مسئولیت دور شوید و سعی نکنید آنچه را که انجام شده است ، به این معنی که شما می توانید هر کاری را که دوست دارید انجام دهید.
برای جلوگیری از این اتفاق ، برای والدین مهم است که دقیقاً آنچه را که با یکدیگر می گویند یا اینکه چگونه در مورد دوستان ، اقوام ، همکاران شغلی خود صحبت می کنند ، نحوه عکس العمل آنها نسبت به اعمال کودک را کنترل کنند ، آیا آنها همیشه دلیل آن را می فهمند اتفاق افتاده است و هر چند وقت یکبار آنها داستانهای اختراع شده توسط کودک را تشویق می کنند. به هر حال ، کودک تجربه زندگی خود را ندارد و آنچه را در اطراف می بیند و می شنود کاملاً تصویب می کند.
