فریاد مداوم والدین نسبت به کودک اثری پاک نشدنی در کل زندگی آینده او به جا می گذارد. حتی اگر لحظه های منفی از اوایل کودکی در حافظه پاک شود ، رفتار مشابه با دیگران در سطح ناخودآگاه ظاهر می شود. کودکانی که به طور مداوم پرخاشگری والدین را تجربه می کنند ، بی رحمانه یا با اراده ضعیف رشد می کنند.
بلند کردن صدا در ارتباطات ، چه با یک بزرگسال و چه با کودک ، گزینه ای نیست. برعکس ، روانشناسان این واقعیت را شاخص ضعف می دانند. یعنی یافتن راهی منطقی برای برون رفت از این وضعیت کنجکاو و بحث های قانع کننده بسیار دشوارتر از فریاد زدن است ، در نتیجه خود را از احساسات منفی انباشته شده رها می کنید. غالباً ، بزرگسالان نمی توانند از عهده چنین رفتاری در محل کار خود برآیند و به دلیل شوخی بسیار ناچیز با فرزند خود در خانه برخورد کنند. جواب نمی دهد در همان زمان ، دوز منفی دریافت شده در سرویس راهی برای حل پیدا کرد. فقط به سختی آسانتر شد.
کودک با این منفی نگری چه کاری باید انجام دهد؟
بیهوده نیست که گفته می شود بچه ها کپی والدین خود هستند. ناآگاهانه ، آنها دقیقاً در حال کپی کردن رفتار بزرگسالان هستند. به هیچ وجه لازم نیست که کودک عصبانیت خود را به سمت مجرم - بزرگسال سوق دهد. بلکه او همان کاری را خواهد کرد که با او کردند: او شخص دیگری را پیدا خواهد کرد. و به زودی می توانید متوجه شوید که کودک بزرگ شده با برادر یا خواهر کوچکتر خود ، با همسالان خود رفتار مشابهی دارد. اما ممکن است پرخاشگری مادر یا پدر با "همان سکه" پاسخ دهد. پرخاشگری پرخاشگری را به وجود می آورد. والدین پس از چنین رفتاری در خانواده ، شانه های خود را بالا می اندازند و می گویند کودک چیز دیگری نمی فهمد. اما اگر كودك حتی نمی داند چگونه "متفاوت" به نظر می رسد ، باید چه كاری انجام دهد.
نتیجه شرایطی که والدین دائماً با صدای بلند با فرزندشان "صحبت می کنند" ممکن است متفاوت باشد. یک طبیعت نرم و رویایی به سادگی در دنیای او بسته خواهد شد ، زیرا به هر حال هیچ کس او را نمی شنود و نمی فهمد. بعضی اوقات کودکانی که فریاد می کشند در واقع برای همه مشکلات دنیا احساس گناه می کنند. در آینده ، به دلیل عقده حقارت که از کودکی در او پرورش یافته ، تأسیس خود در بزرگسالی برای کودک دشوار خواهد بود. گرچه فریاد زدن را نمی توان روشی برای آموزش خواند.
آیا می توان کودک را بدون جیغ بزرگ کرد
روند تربیت اخلاقی یک بار از والدین نیست ، کودک باید آن را برای همیشه یاد بگیرد. این کار سختی است و مهمتر از همه اینکه خودتان متوجه شوید که یک نمونه هستید. بسیاری از والدین متوجه می شوند که نمی توانند سر کودک فریاد بزنند ، اما توانایی تحمل تحریک خود را ندارند. اگر در خانواده رسم نیست که دائماً یکدیگر را فریاد می زنند و به یکدیگر توهین می کنند ، اما به دلیل تقصیر جدی کودک ، آنها هنوز هم سر او فریاد می کشند ، باید سعی کنیم هرچه سریعتر اوضاع را اصلاح کنیم.
دیگر نیازی به عصبانیت از کودک برای مدت طولانی بعد از عمل نیست ، نه گفتگو با او. او احتمالاً قبلاً از جیغ ترسیده بود و فهمیده بود که اشتباهی مرتکب شده است. مکالمه آرام بعدی با کودک به نتیجه گیری صحیح کمک می کند که مادر و پدر به هر حال او را دوست دارند و فقط از او می ترسند. سپس فریاد والدین عواقب جدی به دنبال نخواهد داشت ، اما وضعیت برای مدت طولانی به خاطر سپرده خواهد شد.
وقتی یک لحن مطرح شده در خانواده یک امر عادی است ، نسبت دادن آن به لحظات تربیتی دشوار است. بر روان ناپایدار کودک تأثیر مخربی دارد.
