در انسان ، تقریباً در سطح مولکولی ، تمایل به دروغ گفتن وجود دارد. در برخی ، بیان آن ضعیف است ، در حالی که برخی دیگر را می توان دروغگویان بیماری شناختی دانست. با این وجود ، همه نمی خواهند خود را فریب خورده ببینند. فقط تعداد معدودی قادر به تعیین زمان دروغ گفتن هستند ، زیرا این کار ساده ای نیست.
دستورالعمل ها
مرحله 1
ابتدا به حالات و حرکات صورت توجه کنید. دروغگویان نادر قادر به مقاومت در برابر رفلکس ها هستند.
گام 2
دروغگو از تماس چشمی جلوگیری می کند. اگر می خواهید او را شرمنده کنید ، سعی کنید نظر او را جلب کنید.
مرحله 3
اگر موفق شوید به چشمان او نگاه کنید ، می بینید که شمایل های او باریک شده اند.
مرحله 4
دروغگو محکم حرکت می کند ، حرکاتش ناجور است. او فقط می خواهد خود را از دروغ های "صالح" منحرف کند ، زیرا اغلب صورت خود را لمس می کند یا لباس هایش را می کشد.
مرحله 5
دروغ می تواند باعث خشکی دهان شود ، به طوری که متقلب شروع به لیسیدن لب های خود می کند. با یک دروغ خاصه گستاخی ، سرفه ظاهر می شود.
مرحله 6
با یک دروغ به خصوص بزرگ ، گفتگو قدرت بر روی صدا را از دست می دهد. تن های بلند نشان دهنده تنش در بلندگو است. نرمی صدا ممکن است تلاشی برای به هوش انداختن هوشیاری قربانی باشد. یک گفتار سریع اشاره می کند که دروغگو می خواهد هر چه زودتر اختراع خود را قبل از اینکه آن را فراموش کند ، بدهد. غر زدن یا حملات شدید در صدا علامتی است که فرد از فاش شدنش می ترسد.
مرحله 7
اختلاف بین حرکات و کلمات نیز به یک دروغگو خیانت می کند. مثلاً وقتی جواب منفی می دهد سرش را تکان می دهد.
مرحله 8
دروغگویان کم تجربه اغلب در صحبت هایشان قاطع نیستند. آنها همچنین نمی خواهند به س questionsالات پاسخ دهند یا مدت زیادی طول می کشد تا مشاوره دهند ، و سپس گیج کننده است.
مرحله 9
دروغگو از ترس غیر قابل تصور بودن اختراع خود یا ایجاد مکث ناجور ، بیش از حد روی جزئیات تمرکز می کند.
مرحله 10
اگر این فرصت را به او بدهید ، دروغگو با کمال میل موضوع مکالمه را تغییر می دهد.
