اختلالات خوردن گروهی از بیماری های پاتولوژیک است که یکی از نشانه های اصلی آن نگرش ناکافی به غذا است. یک فرد مبتلا به یک نوع اختلال یا دیگری ممکن است دائماً در خوردن غذاها پرخوری کند یا بسیار انتخابی باشد. متخصصان چهار نوع اختلال در خوردن را که بیشتر شایع است شناسایی می کنند.
ارتورکسیا در سال های اخیر ، تشخیص این بیماری بیشتر و بیشتر انجام می شود. ممکن است خفیف باشد یا به سرعت به یک بیماری جدی تبدیل شود. این نوع اختلال خوردن بر اساس تمایل فرد به بهبود سلامتی ، تقویت ایمنی و افزایش نشاط کلی است. به نظر می رسد که چنین خواسته ای مشکلی ندارد. با این حال ، هنگامی که شروع به به دست آوردن ویژگی های آسیب شناختی می کند ، فرد سلامتی کامل ندارد ، اما بسیاری از مشکلات را دارد. علامت اصلی این بیماری حذف بسیاری از غذاها از رژیم غذایی است ، که همانطور که به نظر بیمار می رسد ، به بدن او آسیب می رساند و وضعیت سلامتی او را بدتر می کند. به دلیل سوnutتغذیه و کمبود مواد مغذی مهم ، بیماری های جسمی به تدریج در برابر زمینه ارتورکسیا شروع به رشد می کنند. در موارد شدید ، این اختلال خوردن کشنده است.
پرخوری اجباری. به روشی ساده ، این وضعیت پرخوری نام دارد. با این حال ، اگر فردی ماهیانه یک بار پرخوری کند ، به سختی می توان آن را نشانه بیماری دانست. اما در مواردی که پرخوری تقریباً به هنجار رفتار تبدیل می شود ، این دلیل می شود که برای مشاوره با پزشک مشورت کنید. پرخوری اجباری با کمبود کنترل کامل در هنگام مصرف غذا مشخص می شود: بیمار قسمتهای زیادی غذا مصرف می کند ، حتی در لحظه ای که اثری از گرسنگی باقی نماند نمی تواند متوقف شود. این نوع تخلف معمولاً همراه با تنبیه شخصی نیست ، زیرا افراد مبتلا به اختلال پرخوری معمولاً دارای اضافه وزن هستند ، بیماریهای زیادی ناشی از چاقی دارند. اگر اختلال خوردن پیشرفت کند ، دیگر حالتهای مرزی ، به عنوان مثال انواع مختلف افسردگی ، اختلالات اضطرابی ممکن است به آن اضافه شود.
بی اشتهایی عصبی. این اختلال در غذا خوردن کاملاً شایع است. در موارد شدید ، این بیماری می تواند کشنده باشد. با این حال ، اگر بی موقع از یک متخصص کمک بگیرید ، حتی بی اشتهایی عصبی نیز قابل درمان است. در قلب این نوع اختلالات خوردن ، رد مطلق خود فرد ، ناتوانی در همزیستی هماهنگ با خود و احساس راحتی در بدن وجود دارد. تمایل ناکافی به کاهش وزن می تواند به تدریج به بی اشتهایی عصبی تبدیل شود ، در صورتی که فرد حتی بدون داشتن اضافه وزن متقاعد شود که نیاز به کاهش دو پوند دارد. بیماران معمولاً نمی توانند سلامتی خود را جدی بگیرند ، آنها خطری را که بی اشتهایی عصبی ایجاد می کند درک نمی کنند. یکی از علائم مهم این بیماری امتناع قاطع فرد از افزایش وزن و عدم تمایل کامل به خوردن غذای کافی است.
بولیمیا این شاید دومین اختلال شایع در خوردن باشد. پرخوری ، مانند مورد بی اشتهایی ، مبتنی بر نگرش ناکافی فرد نسبت به خودش ، وسواس ناسالم نسبت به وزن و ظاهر است. با این حال ، بیماران پرخوری قادر به خودداری از خوردن میان وعده نیستند که به تدریج به قسمت هایی از پرخوری تبدیل می شود. پس از خوردن غذا ، فرد احساس اضطراب ، نارضایتی حاد از خود ، شرم در مقابل خود ، خشم در آدرس خود می کند. بنابراین ، پس از غذا ، معمولاً یک تمیز کردن شدید معده و روده انجام می شود ، از جمله با کمک استفراغ خودآزمایی.شایان ذکر است که بیماران مبتلا به این نوع اختلال خوردن اغلب با بیماری های مری ، معده و حفره دهان روبرو می شوند. بعلاوه ، پرخوری در شخصی که قبلاً از بی اشتهایی رنج می برد ، اما تحت درمان قرار گرفت ، ممکن است ایجاد شود.
