به سختی می توان شخصی را یافت که حداقل در ریزه کاری ها مجبور به بهانه گیری نباشد. اما آنچه در قلب تمایل به توجیه خود نهفته است ، چرا بسیاری از مردم با اصرار سعی در بی گناهی ، عدم دخالت در برخی از رویدادها یا تصادف ، ناخواسته بودن آنها دارند؟
تعداد کمی از افراد در دوران کودکی مجبور نبودند که برای برخی از تخلفات بهانه های والدین یا مربیان خود را بگیرند. برای یک کودک ، تمایل به جلوگیری از مجازات شوخی کاملاً طبیعی و قابل درک است ، اما برای بسیاری از افراد عادت بهانه آوردن برای زندگی ادامه دارد. نیکولای واسیلیویچ گوگول در داستان "مرگ یک مقام" چنین شخصی را به روش مشخص هیپرتروفی خود توصیف کرد. قهرمان داستان ، چرویاکوف ، که به طور اتفاقی به کلی که در مقابل او نشسته است ، عطسه کرده است ، در تلاش است تا عمل ناشایست خود را توجیه کند. همه کسانی که این داستان را خوانده اند می دانند که در نهایت این امر به چه چیز منجر شده است - این مقام در حال مرگ است.
بنابراین اساس میل به توجیه چیست؟ ممکن است دلایل مختلفی داشته باشد. اولین ، بارزترین ، میل یک فرد به محافظت از خود ، برای فرار از مسئولیت است. ثابت کنید که او از آنچه اتفاق افتاده کاملاً بی گناه است. این در شرایطی است که فرد خود به دخالت خود در واقعه ای که رخ داده اعتراف نکند. او آماده است تا مسئولیت را به عهده هر کسی بگذارد ، به شرطی که خودش پاسخگوی سو m رفتار نباشد.
شرایط دشوارتر این است که شخصی واقعاً مرتکب نوعی تخلف شده باشد ، آن را بپذیرد و بخواهد توضیح دهد که چرا این کار را کرده است. این باور عمومی وجود دارد که اگر شخصی خود را توجیه کند ، به این معنی است که مقصر است. ریشه این نظر در روانشناسی انسان نهفته است - حتی اگر فردی کاملاً بی گناه باشد و بتواند بی گناهی خود را ثابت کند ، بازهم طعم دلچسبی ناخوشایند باقی مانده است. آن بسیار معروف "هیچ دود بدون آتش وجود ندارد." فن آوری شناخته شده بدنام کردن یک شخص در رسانه ها بر این اساس ساخته شده است: آنها دروغ های عمدی درباره او می نویسند ، و حتی اگر او موفق شود خود را توجیه کند ، اعتبار او بسیار تضعیف می شود. شخصی که بهانه گیری می کند ناخواسته از نظر دیگران احترام خود را از دست می دهد ، بنابراین ارزش دارد که به ندرت ممکن بهانه گیری کند. اما آیا شرایطی وجود دارد که بهانه ، یا بهتر بگوییم توضیح ، مطلوب باشد؟
اول از همه ، مهم است که درک کنیم چه چیزی فرد را به بهانه گیری سوق می دهد. غالباً ، این میل مبتنی بر یک خودخواهی معمولی است - فرد نگران است که دیگران درباره او چه فکر می کنند ، و اینکه چگونه جرم او را درک می کنند. توازن در این شرایط فروتنی است. مهم نیست که آنها درباره شما چه فکری می کنند ، آیا شما مقصر هستید یا اینکه آنها را به گردن شما می اندازند - قبول کنید. استثنا فقط در صورت عدم عذر می تواند ایجاد شود ، اما توضیح عملکرد شما به نفع کسانی است که با آنها صحبت می کنید. سعی کنید اشتباهات ، توهمات او در این شرایط را برای فرد توضیح دهید ، اما فقط در صورت مشاهده شنیده شدن. اگر آنها نمی شنوند یا فقط نمی خواهند بشنوند ، فروتنی کنید و همه چیز را همانطور که هست بگذارید. و این بهترین راه برای برون رفت از شرایط خواهد بود. حقیقت همیشه پیروز می شود ، یک فرد مستعفی لزوما برنده می شود. شما باید تا حد ممکن ساده عمل کنید: سرزنش - فقط عذرخواهی کنید ، اما با توضیح دلایل عمل خود شروع به بهانه گیری نکنید. این تقصیر شما نیست - قبول کنید. بحث نکنید ، بی گناهی خود را ثابت نکنید. به خصوص اگر ما در مورد یک وضعیت مرگ و زندگی صحبت نمی کنیم ، اما در مورد برخی از شرایط پیش پا افتاده روزمره صحبت می کنیم.
