وقتی ما بی تحرک هستیم ، هیچ اتفاق خوبی برای ما نمی افتد و هیچ تحولی هم اتفاق نمی افتد. فقط با انجام آزمایش و خطا می توانید به چیز دیگری برسید.
ما همیشه از خود می پرسیم که چگونه هوشمندانه تر ، قویتر ، زیبا تر ، موفق تر ، ثروتمندتر و غیره باشیم. اما در عین حال ، گاهی اوقات ما کاری برای این کار انجام نمی دهیم. پس از آن ، ما بی سر و صدا از زندگی خود متنفر می شویم و هر کسی را مقصر همه چیز می دانیم ، اما نه خود ما. سپس ما باور می کنیم که افراد اطراف ما به بیش از حد ما احتیاج دارند. که آنها بیش از حد از ما خواستارند. چه می شود اگر آنها قادر باشند ما را همانطور که هستیم درک کنند ، حتی بدون هیچ گونه عملکرد ما در جهت آنها و برای مصالح عمومی. یا شاید باید فکر می کردید که انتظارات آنها کاملاً موجه است. اینکه آنها در حال حاضر ما را به عنوان یک شخص درک می کنند و واقعاً از ما انتظار چیز دیگری دارند که اگر به طور مداوم پیشرفت کنیم و در جای خود نشیم ، واقعاً توانایی آن را داریم. این فکر می تواند انگیزه خوبی باشد.
باید خودتان را با ظرفیت کامل درک کنید. اما ما می ترسیم که نتایج تلاش های ما به تناسب اطرافیان نباشد ، آنها همچنان ناراضی باشند و ما را مورد انتقاد قرار دهند. غالباً آنچه را که در نیمه راه شروع کرده ایم ، رها می کنیم و نمی فهمیم که این فرآیند نتیجه ای است که همه ما برای آن شروع کرده ایم. و حتی اگر کامل نباشد ، اما با صرف نیرو و انرژی کاملاً توجیه می شود. پس از آن احترام بیشتری به خود خواهیم گرفت. کار ما حق انتقاد از هرکسی را دارد ، اما این باعث بدتر شدن ما نمی شود بلکه فقط بهتر می شود. جایی برای رشد و پیشرفت وجود دارد. مهمترین چیز این است که اقدام کنید ، به خود ایمان داشته باشید و برای نتیجه برنامه ریزی کنید.
