این نیاز به وضعیت روانی درونی فرد گفته می شود ، در طی آن احساس کمبود چیزی می کند یا وابستگی خود را به عوامل خاصی ابراز می کند. نیاز یک عامل درونی فعالیت انسانی است و بسته به شرایط ، می تواند به روش های مختلفی خود را نشان دهد.
در علم جدید ، چندین سطح از نیازها به طور هم زمان متمایز می شوند. این مفهوم ابتدا توسط دانشمند مازلو به عنوان مدل به تصویر کشیده شد. او هرمی را که از لایه های مختلف تشکیل شده بود به مردم ارائه داد. هر لایه نیاز خاصی را نشان می داد ، در حالیکه موارد اصلی در پایین آن قرار داشتند. هرچه سطح بالاتر باشد ، مساحت لایه کوچکتر است. این به این دلیل است که تعداد افراد با سطح نیاز بالاتر نسبت به نیاز اولیه بسیار کمتر است.
نیازهای اولیه
به عبارت دقیق تر ، همه مردم نیازهای اولیه دارند. به آنها فیزیولوژیک یا مادرزادی نیز گفته می شود. صرف نظر از اینکه شخص کجا و چه موقع متولد شده باشد ، باز هم تمایل به جلب رضایت او را خواهد داشت. انحرافاتی نیز وجود دارد ، اما این موارد استثنائات بسیار کمیابی است که با بیماری قابل مقایسه است.
موارد اصلی شامل نیاز به خواب ، غذا و نوشیدنی ، رابطه جنسی ، ارتباط ، استراحت ، تنفس و غیره است. برخی از آنها از بدو تولد وجود دارند ، برخی با گذشت زمان ظاهر می شوند. نیازهای ثانویه فقط با افزایش سن ظاهر می شوند. آنها را روانشناختی نیز می نامند. این شامل نیاز به احترام ، محبت ، موفقیت و … است.
اغلب این نیاز می تواند در تقاطع اولیه و ثانویه باشد. به ویژه ، نیاز به ارتباطات. با این حال ، در اینجا شما باید درک کنید که بدون تعامل با افراد دیگر ، بدون اتخاذ تجربه ، شخص به راحتی نمی تواند زنده بماند.
او نمی داند که چگونه غذا تهیه کند ، چگونه یک خانه را به درستی تجهیز کند و غیره ، یعنی وجود او امکان پذیر نخواهد بود. با این حال ، در مقایسه با نیاز مطلق به خواب یا غذا ، ارتباطات در پس زمینه محو می شود ، اما هنوز هم در درجه اول ضروری است.
سطح نیازها
فردی که چیزی برای خوردن ندارد بعید است به این فکر کند که با چه روغنی موهای خود را می مالد. انتقال بین سطوح تنها درصورتی امکان پذیر است که تقاضای لایه پایین کاملاً برآورده شود. بنابراین ، مازلو سطوح زیر را از پایین به بالا تشخیص می دهد:
1. نیازهای فیزیولوژیکی.
2. نیاز به امنیت.
3. موقعیت اجتماعی (عشق ، تعلق به گروه خاصی).
4. شناخت (قدرت ، حق تصمیم گیری).
5. نیاز به بیان خود.
با این حال ، دانشمند در سالهای آخر زندگی خود استدلال کرد که تعالی از خود باید در بالای هرم قرار داشته باشد ، یعنی فراتر از خود شخص باشد. اگر قبلاً شخصی فقط آرزوی تحقق پتانسیل خود را داشت ، اکنون می خواهد از مرز توانایی های خود فراتر رود.
