سخاوت ، جلوه ای از عظمت یک روح است ، روحی که توانایی حاوی چیزهای زیادی را دارد. چرا تلاش می کنیم سخاوتمند شویم؟ سپس ، که هدف از وجود ما این است - هماهنگی و زیبایی را در درون خود پیدا کنیم. فقط از این طریق می توانیم در طول زندگی خود بهشت را روی زمین بسازیم. برای خود و دیگران. شروع با خودتان.
برای سخاوتمند شدن ، یادگیری ترحم مهم است. از طریق آگاهی از رنج خود ، شفقت را یاد می گیریم. راه دیگری وجود ندارد. دلسوزی حساسیت ما را افزایش می دهد ، احساسات ما را اصلاح می کند. رنج شخصی منجر به تجربه بخشش می شود.
بخشش سخت ترین آزمون است. درد ، کینه ، گناه ، عصبانیت و ترس اصلی ترین مخالفان بخشش هستند. هر چیزی قابل بخشش است ، اما نیاز به درک آنچه اتفاق افتاده است. ساده ترین کار این است که در تاریکی بنشینید ، غمگین شوید. بالا بروید و با یک مشعل بالا در دستان خود شروع به گردش در تاریکی کنید. آنچه اتفاق می افتد فقط اتفاق نمی افتد ، یک مفهوم در پشت هر آنچه اتفاق می افتد وجود دارد. شما فقط باید آن را متوجه شوید.
برای بزرگواری شدن باید به خاطر داشت. خاطرات وقایع خانوادگی برای دیدن ارتباط بین علل و نتایج وقایع و کسب خرد لازم است.
برای سخاوتمند شدن ، فرد باید یاد بگیرد که فداکاری کند: منافع شخصی ، رفاه ، غرور … فداکاری را به عنوان فرایندی که به نفع دیگران است ، درک کند و به خود آسیب نرساند. این نگرش نسبت به اعمال است که پایه محکمی برای سخاوت خواهد بود. به یاد داشته باشید: هرچه بیشتر بدهیم ، بیشتر به ما برمی گردد.
خدمت به همسایه بزرگترین شاهکار در مطالعه خود است.
سخاوت بدون آگاهی از روح شما ، بدون عشق واقعی به خود بعنوان چیزی بزرگتر از یک موجود بیولوژیکی غیرممکن است.
