هنگام اقدام برای یک کار جدید ، یک رابطه کاری نزدیک بین تازه وارد و رئیس ایجاد می شود ، که در طی آن اختلافات و احتمالاً حتی درگیری بین شخص دوم ممکن است رخ دهد.
البته ، درگیری زیادی نسبت به ناکافی بودن ، از نظر زیردستان ، برای کار آنها ، و همچنین موانع مختلف در برابر رشد شغلی افراد ، به ویژه اعضای بلندپرواز تیم ، ایجاد می شود. اما اغلب مواردی از علایق کم اهمیت پیش پا افتاده وجود دارد: هنگامی که ، برای مثال ، برای یک کارمند جوان ، انگیزه اصلی کار تمایل به اثبات خود ، افزایش عزت نفس او ، کنار آمدن با وظایفی است که پیش روی او قرار دارد ، که برای یک هدف مشترک مهم است ، و در نتیجه به پیشرفت تیم به طور کلی کمک می کند.
چنین کارمندی معمولاً با خلاقیت به انجام وظیفه ای که به او سپرده شده نزدیک می شود و سعی می کند بهینه ترین راه ها را برای حل آن پیدا کند. علاوه بر این ، دارای یک احساس فردی مشخص است ، در حالی که او اغلب با این واقعیت روبرو می شود که:
1) حوزه کاری که به وی ارائه می شود برای سازمان به طور کلی چندان مهم نیست.
2) آن دسته از فنون تکمیل وظیفه که توسط مافوق خود به وی توصیه شده اند ، بی نتیجه هستند.
3) با وجود این واقعیت که او تمام تلاش خود را به کار می گیرد ، رئیسان ابراز نارضایتی می کنند و کارایی بیشتر و بیشتری را می طلبند.
4) مدیریت خود را مجاز به اظهارنظر از ماهیت شخصی می داند ، و همچنین سعی می کند رفتار کارمند خارج از ساعت کار را کنترل کند.
در این شرایط ، رشد تضادها ، که می تواند به درگیری منجر شود ، از دو دلیل عینی و ذهنی ناشی می شود. عدم اثر بخشی کار توسط کارمند ممکن است با کاستی های واقعی در سازماندهی کار در این تیم همراه باشد. امتناع مدیریت از در نظر گرفتن پیشنهادهایی برای بهبود روند کار از محافظه کاری آن صحبت می کند. اشتیاق کارمند باعث سو mis تفاهم و حتی عدم تأیید همکارانی می شود که تنها انگیزه کار را در درآمد بالا می دانند و همچنین به کنترل مداوم مدیر عادت دارند.
اگر تیمی به عنوان مثال ماهیت "خانوادگی" در روابط ایجاد کرده باشد ، هنگامی که رهبر علاوه بر وظیفه مستقیم خود در تنظیم کار سازمان ، وظایف "مربی" معنوی را نیز بر عهده می گیرد ، این باعث طرد شدن از طرف کارمندی که چنین رفتاری را تجاوز به زندگی شخصی خود می داند.
