کلپتومانیا نوعی اختلال روانشناختی است که در تمایل مداوم برای تصاحب چیزی متعلق به شخص دیگر و به عبارت دیگر سرقت بیان می شود. علاوه بر این ، هدف از سرقت اغلب فاقد ارزش مادی است ، اما گاهی اوقات امکان غلبه بر تمایل به قرار دادن کالایی که دوست دارید در جیب شما نیست ، امکان پذیر نیست.
ممکن است عجیب به نظر برسد ، تقریباً باورنکردنی نیست ، اما اغلب کلپتومانیا در افرادی که در رفاه و زندگی به سر می برند ، و عمدتا در زنان ایجاد می شود. دلایل مختلفی برای این وجود دارد و آنها "رشد می کنند" ، همانطور که معمولاً در روانشناسی بالینی از کودکی اتفاق می افتد. کودکان مانند سرخابی ها تمایل به کشف چیزهایی دارند که برای آنها ناشناخته و جذاب است ، اما گاهی اوقات با معاشقه فراموش می کنند که آنها را در جای خود قرار دهند یا به صاحب خود بازگردند. با گذشت زمان ، اگر اظهار نظری نکنید ، چنین فراموشی می تواند به یک عادت تبدیل شود و یا بدون مجازات باقی بماند ، کودک شروع به گرفتن چیزی بدون پرسیدن ، از قبل عمدا می کند. با گذشت زمان ، به نوعی سرگرمی تبدیل می شود که حتی با افزایش سن نیز کنار گذاشتن آن دشوار است. همچنین ، بیشتر کودکان نوپا ، به ویژه دختران ، دوست دارند توجه را به سمت خود جلب کنند. اگر والدین توجه نکنند ، به این معنی است که برای به دست آوردن مصنوعی آن باید کاری انجام شود ، حتی اگر توبیخ یا مجازات باشد. این امر اغلب در خانواده های ثروتمند اتفاق می افتد ، جایی که به دلیل کارهایی که پول می آورد ، بزرگسالان وقت کافی برای مشکلات روانی فرزندان خود ندارند. این امر به طریقی دیگر نیز اتفاق می افتد: خانواده از نظر اقتصادی وضع خوبی ندارند و کودک هر آنچه را که برای یک روز بارانی بد است جمع می کند. در بزرگسالی فرد درآمد خوبی دارد و عادت بچه ها برای تهیه مایحتاج خود همچنان باقی است. به هر حال ، غریزه کلپتومانیک بر صدای عقل غلبه دارد و به شکل وسواس بیان می شود. متأسفانه ، گرچه کلپتومانیا یک بیماری نامیده می شود ، اما هیچ روش درمانی برای دارو ندارد و روان درمانگران با آن دست و پنجه نرم می کنند. درمان طولانی مدت فقط تا حدی و به شرطی کمک می کند که خود شخص صادقانه بخواهد از اعتیاد خود خلاص شود. تنها نوع این اختلال که به طور کامل قابل درمان است ، اصطلاحاً "کلپتومانیا عادت" است ، زمانی که بیمار نه آگاهانه سرقت می کند ، بلکه انگار از روی عادت است.
