هنگام شروع به تمرین مراقبه ، ارزش درک موارد زیر را دارد. مراقبه به خودی خود وسیله ای نیست ، بلکه هدف ، نتیجه است. معمولاً آنها از این کلمه استفاده می کنند - برای مدیتیشن به عنوان تمرین ، مثل اینکه شخصی بنشیند ، چشمانش را ببندد و در مراقبه فرو رود. اما در واقع ، این وضعیتی است که فرد باید با استفاده از تکنیک های مختلف به آن بیاید. برای رسیدن به این حالت ، باید مقداری تلاش کنید.
فرد نمی تواند فقط حالت شادی یا غم یا عصبانیت را تجربه کند. افکار مختلف او را به سمت این احساسات سوق می دهد. او ممکن است به چیزی خنده دار فکر کند و بخندد ، اما حرکت ذهن او را به این لذت سوق داد.
ذهن همیشه در حرکت است. از یک قطب به قطب دیگر حرکت می کند. اکنون چیزی باعث شادی شما شده است ، در یک دقیقه ، چیزی باعث خشم یا غم و اندوه شده است. برخی افکار ، تصاویر شما را به این احساسات ، به این حالات درونی سوق داده و ذهن با این تصاویر شناسایی می شود.
مراقبه حالتی بدون فکر است. به همین دلیل است که به آن توقف گفتگوی داخلی نیز گفته می شود. حرکت ذهن برای مدتی متوقف می شود و انرژی که با ذهن حرکت می کند در یک نقطه جمع می شود و از آنجا که جایی برای حرکت ندارد ، انفجار آگاهی رخ می دهد.
پدیده های نجومی مانند انفجار ابرنواختر ، تولد یک ابرنواختر وجود دارد. انفجار ابرنواختر بر اساس فرآیند همجوشی هسته ای است. برای مدتی ، انبوهی از انرژی در یک نقطه جمع شده و سپس در یک لحظه مقدار عظیم انرژی شروع به شکستن می کند ، ستاره تولد جدیدی را در یک کیفیت دوباره متولد شده جدید ، در یک حالت کاملاً متفاوت از قبلا بود
همین روند در ذهن شخصی که مدیتیشن را تجربه کرده است اتفاق می افتد. انرژی که برای حرکت ذهن ، برای کار ذهن صرف می شد ، اکنون در یک نقطه جمع می شود و در بدن و آگاهی - حالتی فراتر از سابقه - فروپاشی رخ می دهد.
