راستی و صداقت از ویژگیهای مثبت شخصیت است. با این حال ، شرایطی پیش می آید که سرراست بودن شما می تواند به شما و هم به اطرافیان آسیب برساند. در چنین مواردی بهتر است واقعیت را بیان نکنید.
دروغ به نجات
یک وضعیت معمول این است که وقتی یک شخص دروغ می گوید تا خود را در پرتو بهتر از آنچه که هست نشان دهد. اگر این صدمه قابل توجهی به کسی نمی زند ، بهتر است در چنین مواردی حقیقت را پنهان کنید. با این حال ، هنگامی که منافع دیگران ممکن است از فریب عمدی شما آسیب ببیند ، ارزش دارد قبل از دروغ گفتن.
این اتفاق می افتد که افراد وقتی کارشان دروغ می گویند که مدیر آنها به حجم و زمان کار انجام شده علاقه دارد. اگر کارمندی صادقانه بگوید که وظیفه ای را که به او محول شده تمام روز را شروع نکرده است ، بر اعتبار حرفه ای وی تأثیر منفی می گذارد و حتی در برخی موارد ممکن است منجر به از دست دادن شغلش شود.
واضح است که شخص حق اشتباه دارد ، اما یک رئیس سختگیر می تواند نظر خود را در این مورد داشته باشد. بنابراین ، بگذارید دروغ کارفرما بر وجدان شما باقی بماند.
نیت خوب
زمان هایی وجود دارد که گفتن حقیقت می تواند به شخص دیگری آسیب برساند. اگر در عین حال هیچ منفعتی از مستقیم بودن شما حاصل نشود ، سرکشی به روح آن عزیز ، دوست یا آشنای خود فایده ای ندارد.
گاهی اوقات تشخیص او را از یک بیمار جدی پنهان می کنند ، و او ، نمی داند که محکوم به فنا است ، بیرون می رود. شاید اگر حقیقت را به او می گفتند ، بهبودی اتفاق نمی افتاد.
می توانیم بگوییم که وظیفه شماست که اخبار ناخوشایند را از عزیزان پنهان کنید. اما به یاد داشته باشید که در حین انجام این کار ، باید شرایط را کنترل کنید. با پنهان کردن حقیقت از خانواده خود ، شما به طور خودکار مسئولیت خود را بر عهده می گیرید تا اطمینان حاصل کنید که پنهان کردن حقیقت پیامدهای منفی به همراه ندارد.
جزئیات اضافی
این اتفاق می افتد که یک فرد دروغ نمی گوید ، اما چیزی در مورد چیزی نمی گوید. این هم چیز بدی نیست ، مادامی که دیگران از اعمال او رنج نبرند. به عنوان مثال ، برخی از س questionsالات ساختگی هستند و نیازی به پاسخ دقیق آنها نیست.
همچنین ، نیازی به گفتن بسیاری از چیزها برای کودکان خردسال و به ویژه طبیعت قابل تأثیر نیست. اگر واقعیت مربوط به یک حادثه وحشتناک که مستقیماً مربوط به او نیست را از کودک خود پنهان کنید ، احتمالاً بهتر خواهد بود.
ادب
گاهی آداب و معاشرت فقط مردم را مجبور به دروغ گفتن می کند. تصور کنید که به دیدار آمده اید و مطلقا چیزی را دوست ندارید: نه فضای داخلی ، نه غذا ، نه لباس صاحبان و نه رفتار فرزندان آنها.
وقتی میزبانان از شما می پرسند که این بازدید چه برداشتی از شما ایجاد کرده است و اینکه آیا همه چیز را دوست دارید ، احتمالاً تمام واقعیت را نخواهید گفت. و کار درستی خواهید کرد. صداقت شما روحیه افرادی را که با مهربانی شما را به خانه خود دعوت کرده اند از بین خواهد برد. و بعید است انتقاد شما کاربرد عملی داشته باشد.
یا به این فکر کنید که اگر به هر فرد هر از گاهی تمام کمبودهای خود را که فکر می کنید ، به او بگویید چه اتفاقی برای محیط شما خواهد افتاد. ممکن است در رفتار یا لباس آشنایان نقص های کوچکی مشاهده کنید ، اما در مورد آنها صحبت نخواهید کرد. و این درست است ، زیرا چنین حقیقتی معمولاً مورد نیاز نیست.
