در آغاز قرن 20 مفهوم کاتارسیس وارد روانشناسی و روان درمانی شد. این اساس بر اساس روان درمانی روانكاوی است كه پیشگام آن زیگموند فروید است. در روانکاوی ، مفهوم "کاتارسیس" مترادف با پاسخ است ، که منجر به از بین رفتن درگیری های عمیق درونی بیمار و رهایی از رنج روحی می شود.
اصطلاح "کاتارسیس" که از یونانی ترجمه شده است به معنای "بهبودی" یا "پاکسازی" است. ماهیت روش پیشنهادی فروید و ارائه شده توسط پیروان وی ، معرفی عمدی یک فرد در حالت هیپنوتیزم است. چنین وضعیت هوشیاری تغییر یافته ای در بیمار ، روان درمانگر را به خاطرات دردناک و تجربیات آسیب زای شخصی که درخواست کمک می کند ، باز می کند. انتشار انگیزه های ناخودآگاه با انتشار تجربیات ، در بیشتر موارد منجر به از بین بردن تظاهرات بیماری زا می شود.
اثر کاتارسیس را می توان به شرح زیر تفسیر کرد. در برابر قوی ترین تجربیات ، همراه با احساسات بدنی ، فرد درگیری داخلی را از بین می برد ، و به یک حالت بدون تنش می رسد. بیشترین تأثیر روان درمانی زمانی حاصل می شود که بیمار آگاهانه حوادث دردناک گذشته را برای خود پشت سر بگذارد و ذهن ، عواطف و احساسات جسمی خود را بهم متصل کند. این در مورد بازتولید کلامی تصاویر آسیب زا از گذشته نیست ، بلکه در مورد غوطه وری کامل در آنها با دسترسی به حوزه ناخودآگاه است.
عبور از کاتارسیس امکان دستیابی به ریشه های عمیق درگیری روانی و از بین بردن علت تجارب دردناک را فراهم می کند. در عین حال ، تأکید بر آزادی جسمی و احساسی است و نه بر ساختهای منطقی. تجزیه و تحلیل خود و تلاش برای یافتن توضیحی منطقی در مورد عدم کفایت شخصیت نسبت به شرایط موجود ، تنها دستیابی به تصفیه را پیچیده می کند.
تجربه بیمار از بیماری کاتارسیس اغلب بلافاصله منجر به غوطه وری وی در یک حالت آرام می شود ، بهبود چشمگیر در بهزیستی جسمی. برای مدت زمان طولانی ، بار انباشته شده ، تخلیه شده از طریق کاتارسیس ، احساس رهایی کامل و پاکسازی از وضعیت آسیب زا را به همراه دارد. به عنوان یک قاعده ، عبور از یک تجربه کاتارتیک احساس آزادی کامل را در زندگی فرد ایجاد می کند ، و در برخی موارد نیاز به تأثیرات درمانی بیشتر را برطرف می کند.
