اصطلاح "مراقبه" نسبتاً اخیراً ظاهر شد ، زیرا قبلاً اعتقاد بر این بود که این اصطلاح با آموزه های عرفانی یا مذهبی همراه است. اگرچه تمرین مدیتیشن بخشی از یوگا و بودیسم ذن است ، اما خارج از این ارتباط امکان پذیر است. پس چرا اگر مردم این آموزه های دینی نیستند ، به مراقبه احتیاج دارند؟
آرام و اختیار. با مراقبه ، فرد به آرامش درونی می رسد ، با احساس کامل شدن پر می شود. با به دست آوردن آرامش معنوی ، می توانید بسیار تحمل بیشتری نسبت به خانواده ، اقوام و همکاران کار خود داشته باشید. پرخاشگری و تحریک پذیری بیش از حد از بین می رود. یک شخص منطقی تر می شود ، بسیاری از س questionsالات معنوی ، روزمره و همچنین راه حل های صحیح آنها واضح تر می شود. تمرکز توجه. همه به آن احتیاج دارند. هر کجا که باشد ، هر مسئله ای را که حل کند ، باید توانایی تمرکز توجه خود را بر عهده وظیفه داشته باشد. این تنها راه مقاومت در برابر ذهن ناآرام و افکار مختلف خارجی است. غلظت کمک می کند تا کار مغز به یک پرتوی باریک ، به یک کار واحد هدایت شود. دستیابی به این مهم به آسانی به نظر نمی رسد. سلامتی. مدیتیشن به غلبه بر فشارهای روزمره که هر فرد به میزان کمتری مواجه است و همچنین جلوگیری از استرس کمک می کند. و شناخته شده است که او باعث بسیاری از بیماری ها می شود. از طریق مراقبه ، افراد می توانند فشار خون (فشار خون بالا) را کاهش دهند ، تنش اضافی عضلات پشت سر و گردن (سردردهای مزمن و میگرن) را کاهش دهند ، عملکرد تنفسی را بهبود بخشند (آسم و برونشیت طولانی مدت) و خواب را عادی کنند (بیماری های جسمی و عصبی بودن). با برقراری ارتباط با مردم ، شخص اغلب برچسب هایی به آنها آویزان می کند: "مرد چاق" ، "غیر روسی" ، "بابا" و غیره و اصالت در یک شخص. یکی از عناصر مراقبه سکوت و گوش دادن است. با گوش دادن به دیگری ، و نه به خودتان ، می بینید که چقدر گفتگو جالب است و دنیای درونی او چقدر غنی است. مدیتیشن کمک می کند تا نه تنها آنچه گفته می شود ، بلکه چیزهایی که ناگفته مانده است نیز بشنوید. شاید کسی بگوید که می تواند همه این کارها را انجام دهد و دارو سلامتی او را برمی گرداند. فقط تمرین می تواند معنای واقعی مراقبه را برای رشد جسمی ، فکری ، ذهنی و معنوی هر فرد نشان دهد.
