بسیاری از نظریه های توجه وجود دارد که متخصصان مختلف چه در زمینه روانشناسی و چه در زمینه سایر علوم اجتماعی - اجتماعی اختراع کرده اند. آگاهی از این نظریه ها به فرد کمک می کند تا مکانیزم های توجه و کنترل را بهتر درک کند.
بسیاری از نظریه های توجه وجود دارد. به عنوان مثال ، طرفداران نظریه حرکتی توجه معتقدند که حرکت اساس فعالیت ذهنی ما است. اکثر مردم معتقدند که انقباضات عضلانی نتیجه عملکرد توجه فرد است. اما طرفداران نظریه رفلکس دقیقاً موارد مخالف را می گویند.
طبق گفته روانشناس فرانسوی تی ریبوت و روانشناس روسی M. M. Lange ، حرکت از عمل توجه در سطح فیزیولوژیکی پشتیبانی می کند. همچنین ، به لطف حرکات ، حواس با غلظت هوشیاری یا فرایند مخالف آن تنظیم می شوند.
طبق نظریه توجه اوزنادزه ، اساس عملکرد آن به عنوان شرط لازم برای فعالیت ذهنی فرد ، نگرش است. به گفته این روانشناس ، توجه حالت ویژه ای برای هماهنگی روان با یک شی خاص یا فعالیت انسانی است که با تأثیر تجربه قبلی در اقدامات بعدی انسان ایجاد می شود. یعنی توجه مستقیماً به تجربه قبلی بستگی دارد. به عنوان مثال ، یک مرد در کودکی توسط سگ گزیده شد. اگر اوایل او حتی متوجه این دوست چهار پا یک مرد نمی شد ، اکنون ، به محض اینکه او در افق ظاهر شد ، فوراً تمرکز کرده و هر حرکت گوش این جانور را دنبال می کند. دقیقاً همین مثالها را می توان با سایر واکنشهای خودکار انسان نیز بیان کرد.
با توجه به نظریه رفلکس توجه ، که توسط پاولوف ، سچنف و اوختومسکی ارائه شده است ، دلایل توسعه توجه با رفلکس ها و واکنش های جهت دار مرتبط است ، هدف این انطباق روان انسان با آنچه او احساس و درک می کند است. به گفته پاولوف ، این واکنش های جهت دار محیطی از برانگیختگی مطلوب یا غالب را ایجاد می کند. طبق نظریه رفلکس ، بسیاری از اتصالات عصبی موقتی در مغز ظاهر می شوند که تمرکز لازم می شود. هنگام وقوع ، قسمت های مجاور مغز مسدود می شوند و تکانه های جانبی توسط این ترکیب اتصالات عصبی ، یعنی غالب ، کنترل می شوند. اقدامات دیگری که فرد می خواهد انجام دهد کاملاً خودکار است.
نظریه های توجه بیشتری وجود دارد که متخصصان مختلف چه در زمینه روانشناسی و چه در زمینه سایر علوم اجتماعی - اجتماعی اختراع می کنند. آگاهی از این نظریه ها به فرد کمک می کند تا مکانیسم های توجه و کنترل را بهتر درک کند.
