برای یک شخص به عنوان یک موجود اجتماعی بسیار مهم است که در جامعه ای از نوع خودش بماند. حتی درون گرا ترین شخص درون گرا نیز گاه به گاه به ارتباط فعال احتیاج دارد. با این حال ، همیشه هموار و بدون مشکل پیش نمی رود. گاهی اوقات افراد به طور غیر منتظره با نوعی انزوای اجتماعی روبرو می شوند - این احساس را ترک نمی کنند که همه ، از جمله افراد نزدیک به خود ، از آنها دور شده و آشکارا وجود آنها را نادیده می گیرند. چگونه می توان در چنین شرایط ناخوشایندی قرار گرفت؟
شناسایی دلایل تحریم
اول از همه ، مهم است که خودتان درک کنید: کسانی که در اطراف شما هستند ، که دیروز به گرمی از شخص خاصی استقبال کردند ، نمی توانند ناگهان بدون هیچ دلیلی نگرش خود را نسبت به او تغییر دهند. چنین تغییرات فاحشی قطعاً باید دلیلی داشته باشد - کسی که ناگهان در انزوای اجباری اجتماعی قرار گرفت ، می تواند بدون حتی توجه و اهمیت ندادن آن را تسلیم کند.
کارشناسان می گویند رفتار اطرافیان ما تا حدی به عنوان شاخصی از نگرش ما نسبت به آنها است. به نظر می رسد که آنها احساسات و احساساتی را که بر آنها پاشیده ایم منعکس می کنند و در قالب یک واکنش مناسب آنها را برمی گردانند. بنابراین ، به همه داده می شود تا بفهمند که چگونه خط رفتارش در یک محیط اجتماعی خاص قابل قبول است و آیا نیازی به اصلاح در این رابطه نیست.
گاهی اوقات این واقعیت که دیگران رویگردان می شوند ، چنین چیزهای ظاهری مانند لختگی یک فرد - در لباس یا مراقبت از خانه خود - تحریک می شود. برای تعداد قابل توجهی از افراد در چنین شرایطی آسان تر است که ارتباط با چنین شخص نامرتب و نامرتبی را به حداقل برسانند تا اینکه در مورد این امتیاز اظهار نظر کنند. علاوه بر این ، ارتباط برقرار شده با کسانی که عنبر ناخوشایند از آنها ناشی می شود به دلیل بی توجهی به اقدامات بهداشتی ، و مواردی که از کمد لباس تشکیل می شود ، تا حدودی یادآور واگذاری افراد بدون محل زندگی خاص است ، احساسات منفی زیادی ایجاد می کند ، همه به دنبال محافظت از خود هستند.
دلایل تحریم خاصی از سوی دیگران نیز غریبانه رفتار انسان است. به عنوان مثال ، پرخاشگری ، بی ادبی. با این حال ، تغییر در زندگی یک شخص خاص (به ویژه ، پذیرش دینی غیرمعمول برای یک کشور خاص ، تغییر در محافل اجتماعی به حاشیه ای تر و غیره) نیز محکومیت بسیاری از افراد را از محیط وی تحریک می کند.
اصلاح اوضاع
تاکتیک های یک فرد "منزوی" در چنین شرایطی باید فقط به علت واقعی آن بستگی داشته باشد. شما نباید بیش از حد به خود گودبرداری و اتهامات بی اساس و گناهان فانی بپردازید ، اما تشخیص انحراف واقعی از رفتار طبیعی و اصلاح به موقع آنها گناه نیست.
بنابراین ، اگر دلیل آن ، به عبارت ملایم ، نگرش غیر دوستانه دیگران ، لزجت یک شخص بود ، البته او باید هم خودش و هم خانه خودش را مرتب کند. از این گذشته ، انجام تمیزکاری به موقع ، انجام روشهای معمول بهداشتی و پوشیدن چیزهای تمیز و منظم کاملاً مشکلی ندارد.
در مواردی که دلایل بیگانگی افراد دیگر چندین برابر جدی تر باشد ، باید کمی متفاوت رفتار کنید. با این حال ، غالباً ، در حقیقت ، یک گزینه جهانی اصلاح رفتار شخص است. ارزش این است که از میزان پرخاشگری و سختگیری در ارتباطات کاسته شود - و اطرافیان شما نیز خیرخواه تر خواهند شد.
اگر عزیزان به دلیل اعتقادات وی (مذهبی ، سیاسی و غیره) یا تغییر آنها از شخص خاصی روی گردان هستند ، پس زمان باید شفا دهنده اصلی باشد. مطمئناً ، باید تا آنجا که ممکن است با دیگران رک و پوست کنده صحبت کنید ، در مورد وضعیت موجود بحث کنید و موقعیت خود را با آرامش ، آرامش ، بدون احساسات بیش از حد توضیح دهید.
هنگامی که چنین ارتباطی منجر به آشتی نمی شود ، یا وقتی آنها به طور کلی از تماس جلوگیری می کنند ، ارزش دارد که با رفتار خود از کلمات به عمل بروید تا کفایت و برخورد گرم خود را به آنها ثابت کنید. این احتمال وجود دارد که پس از مدتی خاص "ذوب شوند".
با این حال ، حتی اگر مکان آنها برای همیشه از دست برود ، غرق شدن در ناامیدی و اعتقاد به اینکه زندگی تمام شده است ، گناه است. برای مقاومت در برابر چنین وضعیت وحشتناکی و یافتن منابع ایجاد نگرش مثبت بهتر است بدنبال قدرت درونی خود باشید. در این حالت ، بعید به نظر می رسد که تنهایی اجباری یک فرد بیش از حد طولانی باشد - او مطمئناً دوستان جدید و همفکرانی را جذب خواهد کرد که از خصوصیات شخصی او قدردانی کرده و به او احترام می گذارند.
